A curtametraxe Glasgow contre Glasgow foi titulado 'Na cidade dos pobres vivos ricos' polo xornalista de Bry Julien Bry.Editado por Le Monde Diplomatique, tamén se pode ver Vimeon. Brygo compaxinou as declaracións dalgúns das testemuñas que conseguiu ao investigar a sima social da gran cidade de Escocia con fotografías súas.

Brygo non estará contento cos membros do Club Rothary de Glasgow. Brygo foi convidado o club, que é o centro de reunión e promoción de actos caritativos da burguesía máis rica da cidade, segundo móstrase na película: “Amigos e amigas, temos hoxe un especial compromiso entre nós, Julien Brygo, que investiga a pobreza en Glasgow, e que nos preguntará aos membros do Rothary Club como reducir a pobreza”. Ao final do vídeo, os responsables da revista quéixanse de que deu unha imaxe demasiado escura da cidade radiante. O lector será xulgado á vista dun documental de 25 minutos de duración.

A Organización Mundial da Saúde informou en 2008 de que os habitantes dos barrios máis pobres da cidade tiñan 28 anos menos de esperanza de vida que os máis ricos. Os máis ricos do barrio meridional teñen unha media de 82 anos, mentres que os máis pobres que viven no norte e o leste da cidade non exceden os 54. Estas morren 14 anos menores que a media de Bangladesh.

O presidente do club, Michel Guy, recoñeceu que é verdade. “Non sempre ocorre por ser pobre, é máis cuestión de alimentación e de estilo de vida. Alcol... O Goberno escocés ha establecido programas de mellora, os menús das escolas cambiaron, pero os nenos prefiren os postos de fish and chips e as patacas fritas aos das cantinas. Non se pode facer moito”. Guy díxolle que leva a culler de ouro do presidente do club, que custará 46.000 euros. En 2007, Glasgow tiña unha cifra de 11.288 millóns de persoas como el mesmo.

“Acabo de vir da India e direiche que os pobres de aquí non viven tan mal”. William Haughey, número 26 na lista dos máis ricos de Escocia, sitúase en 181 millóns de euros. “Hai que dar conta do que se chama pobre ou rico. Aquí os pobres morren antes e hai que traballar niso, pero é pola súa forma de vida, non porque sexan pobres”. Tamén ten a matrícula do coche: “I-WH” (Eu, William Haughey)

Hayghey cre que o estado de benestar permitiu á xente sobrevivir sen asumir as cousas. “Eu pódoo dicir porque son membro do Partido Laborista, non nacín rico, nacín no ambiente dos traballadores e me desilusionó a estatua da beneficencia”.

A concelleira do Partido Nacional Escocés, Fanny Scally, foi reelixida nos suburbios de Escocia. Fillo dos traballadores, lembrou que o seu pai morreu aos 84 anos e os seus avós aos 90, a pesar de ser pobres. “A situación social ha cambiado. A droga mata á xente, as agresións na rúa... Para atopar unha esperanza de vida tan humilde na historia deberiamos remontar a tempos de entreguerras. Paréceme ben que veñan moitos ricos a Glasgow, pero estaría mellor repartir a riqueza dunha maneira máis xusta”.

Recortes sociais e caridade

En 2010, o xornalista de Bry escribiu que o odio entre as clases nunca foi tan invisible como hoxe en día no esquerdista Glasgow, cidade industrial até a chegada de Margaret Thatcher co seu brutal neoliberalismo. Que a distancia de 28 anos de esperanza de vida entre os habitantes duns barrios e outros está ligada á distinción social e xeográfica entre os máis ricos e os máis pobres.

A perpetuación dun apartheid social sen terremotos demostra o traballo ideolóxico que realizaron nos últimos 30 anos até o seu regreso ao esquema do século XIX: os pobres malvados por unha banda, os ricos filantropos polo outro.

Glasgow, que ten 593.000 habitantes, conta con 10 campos de golf privados, 20 quarios de restaurantes gastronómicos, 5 establecementos de luxo, 7 hoteis de 5 estrelas. Glasgow está á cola de Londres, en produtos de luxo. A rúa de Buchanan é a sétima máis cara do mundo. Pódese ter a conciencia tranquila a escasos metros cando a xente vive na miseria? Si... se practicas a filantropía.

Thomas Hunter é un dos filántropos máis xenerosos. En 1998 tivo a sorte de vender a súa primeira empresa, con 310 millóns de euros. A principios do século XX, o modelo de Andrew Carnegy, que chegou a ser o escocés máis rico do mundo, comezou a fascinarse: “É unha boa filantropía e moi divertida. Por que deixar aos demais a diversión, podendo facer un mesmo?”. O home máis rico de hoxe en Escocia en 2008 contaba con 1.260 millóns de euros no banco.

Hunter regalou máis de 60 millóns de euros ás súas actividades caritativas. O Parlamento de Escocia recompensou o seu bo corazón. Agora David Cameron segue facendo máis propaganda aos filántropos, convencidos de que aliviarán os efectos dos recortes que aplicou nos orzamentos do Estado.

Hunter falou: “Eu creo que o Estado non pode resolver todos os problemas. O Estado debería ser o máis débil posible. Cada un ten que decidir o que quere e o Estado debe deixarnos en paz no mercado libre”. Se Thatcher chegase ao poder, Hunter debía pagar ao Estado o 98% dos seus beneficios en impostos; na actualidade, o 45% da súa renda está exenta de impostos e caridade.

Tras conversar cos máis ricos, a xornalista vai buscar aos máis pobres. As torres de Wyndford son os típicos e tristes edificios de casas de barrio malditas que posúen todas as cidades de Europa. Andy Whright, un mozo desempregado, será o encargado de dirixir o programa desta semana. “Vivimos como ratas no medio do mundo rico, ameazadas de que sempre nos van a cortar as axudas sociais”. Pero nos barrios onde a xente morre aos 54 anos non hai nada especial. Segundo Brygo, “o urbanismo ha pacificado os barrios. A loita de clases en Glasgow é invisible, chan, pasable”. Os campos de golf separan aos ricos dun lado a outro, aos pobres do outro.

Os antigos barrios obreiros convertéronos en centros comerciais. Na hiperrea comprará os alimentos máis baratos o desempregado Whright que ten a aparencia de ser un produto asociado a algunha sustancia. “Pero a mala sorte tróuxonos até aquí, isto non ten nada que ver con ser ricos ou pobres”.

O estudo de Oxfam publicado o pasado mes de marzo mostra que en Gran Bretaña está a consolidarse nos últimos anos a barreira entre ricos e pobres.