Este libro, como se pode ler na contraportada, “parte dunha ruptura de parella dolorosa”. O protagonista, a través do monólogo interior, arróxanos os seus pensamentos e sentimentos a estas páxinas nun longo vómito. Despois, si miramos o que se tirou, atoparemos algunhas reflexións sobre as relacións de poder, tanto dentro da familia, coas cuadrillas e os amigos, como sobre a situación persoal co pobo e a comunidade. O peso do amor romántico, a dependencia afectiva e os xogos e pelexas de sexo e desexo, tamén estarán repartidos aquí e alá. Lazos, cadeas, soidade e necesidade de fuxir. Parral, Zuloa, Berlín, Denver, Beefeater, Toblerone, Nirvana ou Anari tamén están aí. Charles Bukowski tamén, por suposto.
“Si Hank Txinaski (euskal) emakume (gazte)a?” Esta pregunta podía ser o título desta crítica, e tamén o fío condutor deste libro. Esta lectura lembroume unha entrevista que tivo lugar hai uns anos nun bar en Ea unha noite de xullo. Como lle pode gustar a unha feminista Bukowski? Como pode unha feminista ler e gozar das andanzas dun misógino? Eu creo que este libro pode ser un intento de responder a esa pregunta travesa (mesmo á que se lanzou ao principio deste parágrafo).
Ían Zaldua dicía no preámbulo do primeiro traballo de Uxue Apaolaza (refírome a si mesmo) que alí se podía ler que os penes se engrosaban. Con todo, ao comezo do primeiro traballo de Danele Sarriugarte, o pequeno abrándase e vólvese húmido, e cando se achega ao final, a protagonista di que goza mirando a cara do seu amante cando tradea o ano. Esta crítica podería ter tamén o título de “Tecendo letras”. Nos últimos anos as escritoras vascas están a trasladar o seu corpo a un primeiro plano e o traballo de Sarriugarte dá continuidade a esta tendencia. Entrañas. O protagonista escoita ao corazón, o fígado, as tripas, o aluco. Podemos ler “o corpo é o fin e a ferramenta”. O suxeito encarnado traído até aquí por Mari Luz Esteban fálalle ao lector. O papel social que lle tocou vai deixando á vista as páxinas narrativas, entre o presente e os recordos, e pódense ler os sons de quen miran a pel desgarrada para romper esas cadeas.
DBH4 errepikatu zuen urtea gogoratzen du Jonek Pleibak (Susa, 2024) eleberrian. Adinkideak Durangoko institutura aldatu ziren, eta Polly auzokidearen ikasgelan geratu zen bera. Haurtzaroa Joneren baserria eta Pollyren txaleta lotzen zituen errepidean gora eta behera emana zuten... [+]
Joan Tartas (Sohüta, 1610 - data de morte descoñecida) non é un dos escritores máis famosos da historia das nosas letras e, con todo, descubrimos cousas boas nesta “peza mendre” cuxo título, admitámoslo desde o principio, non é probablemente o máis comercial dos... [+]