Hai cinco anos o Banco de España interveu na Caixa Castela-A Mancha. Esta medida supuxo o inicio do rescate das entidades financeiras do Estado e o fin dunha rotunda mentira: En palabras de Rodríguez Zapatero, España contaba co sector financeiro máis forte do mundo. A esta situación seguiu a maior crise do sistema financeiro español, que, segundo estimacións do Tribunal de Contas español, supuxo un custo público de 107 mil millóns de euros.

Neste cinco anos, o Goberno español ha intervido en once entidades, a maioría delas caixas de aforros, e outras dúas recibiron subvencións públicas. Ademais, tramitouse o proceso de fusión e integración institucional máis colosal da historia, producíronse sucesivas modificacións nas leis de solvencia e provisión que obrigaron ao Goberno a reclamar un rescate a Europa de 41 mil millóns de euros. Até o momento, o Estado só recuperou 2.300 millóns de euros. Como é sabido, o motivo deste naufraxio foi o extraordinario crecemento do crédito para poder financiar a carreira inmobiliaria de principios da década de 2000. A falta de mecanismos de control e a indiferenza en canto á solvencia foron os factores que prevaleceron ante o risco de crédito simple. Nestes anos, os beneficios das entidades financeiras situáronse en torno ao 20% anual. O freo dos prezos inmobiliarios fixo estalar o sistema. O Banco de España foi un colaborador imprescindible na explosión, xa que fixo coma se non ver a gravidade da situación.

A caída do CCM trouxo dúas consecuencias obvias, a dimisión do ministro de Economía, Pedro Solbes, xa que Zapatero segue negando a crise económica a España. Doutra banda, a gravidade da situación supuxo a creación da FROB, un fondo de axuda para o rescate de entidades en dificultades. En 2009 tamén se impulsou a creación de preferentes e activos subordinados para aumentar os recursos propios das entidades financeiras, que sufriron perdas tras o rescate. O FROB foi o que tramitou o maior número de rescates na zona. Achegou máis de 61 mil millóns de euros para cubrir as perdas de cada entidade financeira e reforzar o seu balance. O resto levouse a cabo utilizando as liñas do Banco SAREB ou outro tipo de axudas e financiamento público.

Cento sete millóns de euros e cinco anos despois non houbo nin unha condena penal nin política pola responsabilidade da crise financeira. A práctica habitual da rendición de contas nos procedementos das contas públicas da UE non ten aquí indicios, a pesar da gravidade do problema. Ademais, os soldos e curmás dos directivos e membros do consello de administración das entidades financeiras son os máis altos de Europa. As conclusións son evidentes. Por unha banda, este proceso reforza o incremento das desigualdades da renda no Estado español, onde se rexistrou a maior subida da UE. Doutra banda, o oligopolio financeiro, que desde hai tempo contaba co liderado económico do Estado, está a reforzarse aínda máis, levando a cabo a concentración de capitais á conta dos recursos públicos. Ademais, o rescate absorbeu directamente máis do 10% do PIB do país ou un terzo do orzamento público dun ano de duración. Sumadas as cargas indirectas, a situación demostra que o actual aumento da débeda do Estado, o 36,5% do PIB antes de que estalase a crise e o 100% na actualidade, tivo un impacto extraordinario. Este é o principal causante da ilicitud da débeda pública.