Toda criatura deste mundo, si
quere manterse alerta e enraizada, ten que
ser da súa nai, porque pola contra
non pode conseguilo.En todos os
dispositivos
deberá confesarse que é o cume.
Recoller unha salpicadura de leite e de
alí formar un ser.

O sagrado interior
da miña nai non é fácil
de entender, porque nel pasabamos da
nada á nada.
Igual as razas de plantas,
peces, aves e animais.Sen dúbida
, a nai é sempre o alento
da natureza.

Por ese camiño saltaramos a
este soño,
pero ao principio o noso corpo espido
era tan nulo.O
cordón umbilical rompeuse
despois todo o que necesitabamos, o
tenro corazón da nosa nai sempre
sometido ás nosas necesidades.

Trataría de impor ao seu fillo
o que máis lle conviña, de
limparnos e de porlle
dulcemente no berce.
Tamén pola noite sabía a
cada momento o que necesitaba.
Pechaba os ollos,
pero o seu instinto non durmía.

Posuía algúns recursos
cómodos para
sentirnos, un gran corazón,
dous peitos e dous brazos.
Si estabamos famentos alimentabámonos
e caïamos, o pai
non se pode esquecer, pero a nai é a
nai de verdade.

Melodía: O vento téñoche que botar.