Se mañá podemos enterrar a outro de
nós,
si sométesche a
Iker e Carlos, cocer macarrones aos
teus dous fillos, e
coser os vellos
pantalóns de traballo ao
meu marido, si sinto
a piques de
cantar bertsos, medio testo...
Por que celebramos o
8 de marzo?

Non
o celebraría, podería loitar con palabras fortes,
pero gustaríame confundilo polas
páxinas do calendario,
marcadas orixinalmente como
8a, 25a; de acordo cos

berros de
falsa igualdade, cantas mulleres viven
aterrorizadas, porque
se teñen de
vermello demasiados días.

Non son só golpes, o fin da
vida... porque a todos
pasounos que nos
empeñemos en mirar, que
alguén
nos insulte na festa ou no
traballo, que nos invisibilice e
nos destroze por completo.O
sopro de liberdade para
estar ao noso
lado, só quédanos unha
opción: seguir loitando.