“Son os urbanistas os que non ven esa relación tan clara. Raro para un gremio que ultimamente fala tanto do patrimonio cultural e da identidade local. Ao parecer, para a maioría dos urbanistas o patrimonio componse exclusivamente de edificios e natureza. Os plans urbanísticos paralizáronse ou modificado pola ranita de Igeldo (polígono industrial de Ibaeta en Donostia), polo visón europeo (barrio de Aieri en Ondarroa) ou polos invertebrados das marismas (urbanización de Plentzia e Txipio en Barrika), pero a desnaturalización total do hábitat do enfermo Homo vasconicus apenas preocupa a ninguén. Pero a perseverante especie de Homo (e Mulier) vasconicus, como todos os seres do ceo que non son nómades, habita nun territorio determinado, nun espazo físico determinado: Ao norte do que chaman Euskal Herria, é dicir, na vertente norte. E, sobre todo, nos pobos pequenos e medianos nos que o eúscaro é o centro da respiración, onde a porcentaxe de euskaldunes é é é superior ao 70%, polo que o eúscaro pode ser considerado como a lingua principal”.