Leiden (Países Baixos), 1637. O Discurso do Método de René Descartes foi a primeira edición dunha das obras fundamentais da filosofía occidental que se imprimiu na imprenta de Jan Maire.

A obra contaba cunha sección denominada Xeometría. O título da sección indica claramente que o filósofo francés introduciu numerosas ecuacións nestas páxinas, tal e como constata o supervisor do libro. E iso causou moitos quebradizos de cabeza aos impresores. Naquela época, as letras tipográficas con relevo compúñanse de palabras, liñas e, por tanto, de páxinas. Por tanto, necesitaban máis exemplares dos tipos máis utilizados. E a necesidade acentuábase cando se quería imprimir as ecuacións co texto. Utilizábanse as primeiras letras do alfabeto para representar aos descoñecidos das ecuacións: a, b, c... As letras eran unha das máis utilizadas nos textos.

Para solucionar a escaseza das letras máis comúns, preguntaron a Descartes si era necesario utilizar as primeiras letras do alfabeto nas ecuacións ou si podíase utilizar calquera letra. El respondeu que nas ecuacións as letras non son máis que símbolos, sexa cal for o uso que se faga delas. Co permiso da autora, a impresora decidiu utilizar letras menos usadas. Como as últimas letras do abecedario achábanse dentro deste grupo, deron a volta ao antigo costume, e no canto de utilizar as primeiras letras do abecedario, pasaron ás últimas.
Por iso utilizáronse desde entón para representar aos descoñecidos das ecuacións x, e e z. Din que non hai probas que acrediten a lenda. Ademais, existen outras teorías que afirman que o uso destas letras, a da X, é máis antigo: Amin Mallouf, no libro Samarcanda, sinala que a súa orixe está no matemático Omar Khayyam, que no século XII usou a palabra xhay (descoñecido) e que sería a abreviatura da palabra X. Pero Mallouf adoita confundir a realidade histórica e a ficción nas súas obras, mentres que Khayyam non escribiu as súas obras no alfabeto latino. Por iso, algúns din que o amplo coñecemento matemático dos árabes comezou a utilizar X cando entrou en Europa e traduciron os tratados matemáticos en linguas europeas, aínda que non hai ningunha proba diso. Florian Cajori di na History of Mathematical Notations que a teoría de orixe árabe non ten ningunha credibilidade e que a explicación máis lóxica é a de Descartes (e sabemos a importancia da lóxica na filosofía cartesiana).

Con todo, utilizando as propias palabras de Descartes, “para investigar a verdade, na medida do posible, hai que cuestionar todas as cousas”.