Tigre ou león, cal é máis rápido? E máis forte? Máis lonxe, a lúa ou o sol? Son dos que se preguntan de nenos. Na maioría fanse outras preguntas: que preferirías, un tartazo na cara ou unha bala?

Unha comparación salvaxe e implacable, tomada polo deputado de UPN Carlos Salvador, é unha metáfora na que a presidenta Yolanda Barcina xa morrería. Afortunadamente, a señora Barcina sobreviviu e non causou nin moito menos dores de cabeza. Pero palabras como a de Salvador non son insignificantes, crean discurso e discursos un ambiente… e unha vez madurado nese humus, as palabras convértense en leis. España é un país próspero nesta metamorfose de castigo verbal e ambiental, pero, no fondo, é o aceno de identidade de calquera Estado que pretenda basear o seu dereito na pena e a represión. Enxeñaría xurídica dos Estados totalitarios.

Hai exemplos máis representativos do que ocorreu coa doutrina Parot? Sementar o odio na dor dalgunhas vítimas, aumentar o discurso, levar a lei até o límite, que as xustizas ao final encauzen… e agora as comedias para controlar o odio. Hai moitos exemplos, por exemplo, nas actividades relacionadas coa ikurriña.No momento do Txupinazo pídense penas de entre 35 e 160 anos de cárcere para trece novos (nos incidentes ocorridos un mozo madrileño resultou ferido de gravidade tras recibir un botellazo na cabeza) por abrir unha gran ikurriña en Sanfermin 2010.

Haberá que ver en que queda a conta dos imputados por colocar a ikurriña deste ano. En principio, o delito é grave, segundo o xuíz, pola situación que podía causar: si caía a ikurriña á praza que estaba abarrotada de xente, quen sabe que podía pasar. En 2010 decenas de policías municipais entraron coas súas porras na praza, no medio dunha multitude que non presentaba situacións de risco. Era máis importante retirar a ikurriña que o perigo que se podía derivar. E produciuse un altercado e un ferido grave. De quen era principalmente a imprudencia? Un exemplo. O caso dos tartalaris que foron xulgados o pasado luns tamén forma parte do ámbito da discrepancia xurídica. Catro activistas anti-TAV pediron penas de entre cinco e nove anos de cárcere por lanzar catro tortas a Yolanda Barcina en Toulouse (Occitania) en 2011. É dicir, que o ex xeneral Galindo cumpriu catro anos no cárcere por torturar e asasinar a Lasa e Zabala e que Gorka Ovejero pode pasar nove anos en prisión por pór unha torta a un mandatario. É unha das medidas.

Os exemplos da outra medida son numerosos, case innumerables. A Fundación Euskal Memoria documentou o ano pasado un total de 4.716 casos de torturas ocorridos nas últimas décadas. Hoxe en día non hai ninguén no cárcere por torturar en España. Na década dos 80 producíronse algunhas pequenas condenas e a partir dos 90 non existiu oficialmente ningunha tortura en España, polo que tampouco se cometeron penas. O País entrevistou o pasado domingo a Luís Roldán, ex director da Garda Civil: “Ben, si non somos hipócritas, un debe entender si detén ao home que matou a 23 persoas, si interroga e declara, que lle fixo facer ese recoñecemento? Houbo golpes, presións físicas que non deixan rastro, pero que poden chegar a ser o que poidas imaxinar. Tamén as presións psíquicas. Alguén cre que declaran o que declaran sen violencia?”.

En España o máis destacado é nos casos relacionados co conflito vasco, pero vai moito máis alá diso. Por exemplo, na primavera de 2012 un ertzaina asasinou a Iñigo Cabacas cun pelotazo na cabeza. Recentemente foron imputados cinco ertzainas e verase que pasa. E as cloacas de diñeiro do PP levaron durante moito tempo o caso de Luís Bárcenas? Hai once anos que se produciu o desastre do Prestige, aínda non hai ningún imputado por estes feitos na Audiencia Nacional. A lista é interminable.

Con todo, a tendencia autoritaria de España non acaba e o Ministerio do Interior español vai pór leste mesmo mes en mans do Goberno o anteproxecto de modificación da Lei de Seguridade Cidadá. Os delitos contra os símbolos de España consideraranse graves. Ou escrache, piquetes de folga, reunións sen autorización ante as institucións, escalada de edificios oficiais e outros.

Máis ou menos gustadas son moitas as accións que se realizan no ámbito da desobediencia civil. Pódense denunciar, castigar. Fanse á vista. As razóns dadas por Gorka Ovejero poden coincidir en que: “Tartaka non pretende ferir as persoas, só quérese baixar dese pedestal de impunidade que rodean aos políticos” eldiario.é, 14-11-2013. Pero a bala e a torta non se poden mesturar, sobre todo nos xulgados. Hai dúas medidas. Dous, dous, dous, dous. E hai que denuncialo. Sen parar.