Recibíronnos na sede da Federación Biscaíña de Caza en Bilbao o presidente da institución, Iker Hidalgo (na foto da esquerda) e Mikel Barrios de ADECAP-Gazteak (na foto co cuñado, da dereita). Hai tres anos, ADECAP puxo en marcha unha campaña de concienciación para demostrar que a caza de bolseiras é ilegal e irrespectuosa co resto dos cazadores, xa que se trata dunha ave que ten que ser cazada “ao salto”, despois de que os cans sexan arrincados das matogueiras. Doutra banda, os dous mozos explicáronnos que están a tentar sacar á pomba a partir do 31 de xaneiro. Europa prohibiu o contrapás en 2005, xa que as aves regresan ás zonas de cría do norte e a súa eliminación reduciría drasticamente o número de pitos. Moitas pombas, ademais, non poden resistir o inverno, e son menos das que regresan.

Queredes que a pomba poida cazar en contrapasa.

Mikel Barrios: Sabemos que é moi difícil volver a un contrapás como o anterior, que se prolongaba até abril. A partir do 31 de xaneiro haberá que buscar outra forma de cazar a pomba torcaz. Aquí botábanse moi poucas pombas, unhas 2.000. Con case 6 millóns de pombas ao ano, a cifra non é moi elevada. A poboación de pombas, ademais, vai en aumento en toda Europa.

Iker Hidalgo: A única opción é alargar a caza da pomba até marzo, como xa se fixo nalgunhas zonas de España. No Estado francés tamén se pode cazar até finais de febreiro. Non sería un contrapás. O mellor da contrapasa é marzo, pero polo menos levariámonos/levariámosnos até finais de febreiro.

A lei non é a mesma en todos os lugares…

I.H. : Así é. Poida que un paxaro láncese nunha comunidade e na veciña non. Non ten sentido. No Estado francés pódense cazar máis animais. Algunhas aves migratorias poden cazarse no País Vasco Norte e no Sur non; en Hendaia si e en Irun non.

M.T. : O Ministerio de Agricultura e Medio Ambiente do Goberno de España está a traballar na elaboración da Lei de Montes. Aínda que as competencias da caza son das administracións locais, unha comisión de ámbito estatal proporía as datas de apertura e finalización das batidas e equipararía as de todas as comunidades. No caso da CAV, a última palabra teríana as deputacións, pero polo menos debaterase sobre o tema e poderase mover algo.

ADECAP-Gazteak pon en marcha a campaña Esperari STOP.

I.H. : Ademais de prohibir expresamente as leis, os cazadores non aceptamos esta práctica. Hai poucas bolseiras e hai que pescalas como cómpre. Cazar “á espreita” é unha falta de respecto cara a outros cazadores.

M.T. : Os cazadores deben saber que a caza de bolseiras “á espreita” está mal. Non ten mérito. Algúns cazan con traizón. Non é ético.

Que marca a liña do ético?

M.T. : Hai que dar escape ao animal e si espéraselle fóra do bosque non ten.

E as pombas que pasan?

M.T. : Si a bolseira come hoxe nalgún sitio, vostede sabe que probablemente tamén mañá. As pombas pasarán unha vez polo teu lado.

I.H. : A bolseira non é nada fóra do bosque. Vai tranquila en espazos abertos, voa máis directamente, está desdefendida… Ten a habilidade de esconderse no bosque. A pomba pode voar máis alto ante o perigo.

M.T. : Para evitar a caza “á espreita” prohíbese a venda da bolseira nas vivendas.

Castígase o furtivismo?

I.H. : Ademais de multas económicas, pódenche quitar o permiso de caza por un período de 3-5 anos. Debería haber máis vixilancia, máis vixilancia, pero a crise golpeou tamén ás administracións…

“Os cazadores garantimos o equilibrio da natureza”, escoitamos con frecuencia.

M.T. : Efectivamente, somos unha importante ferramenta para controlar a sobrepoblación de corzos e xabarís que provocan problemas de tráfico e reducen as colleitas.

I.H. : O cazador vixía a fauna durante todo o ano para poder cazala. Sen a caza, moitas especies desaparecerían, por exemplo, a perdiz. Os ecoloxistas din que a natureza se parou, pero o ser humano sempre estivo dentro da natureza. Non vai por unha banda e nós polo outro. Xabarís e corzos están a demostrar que a caza é necesaria.

Por que hai sobrepoblación? Porque os seus depredadores, por exemplo os lobos, desapareceron?

I.H. : Os bosques cambiaron, a xente non os coida. Piñeirais e eucaliptos intransitables son un paraíso para os xabarís. Aínda que o lobo desapareceu hai moito tempo, nunca houbo tantas orquídeas. É máis pola transformación dos bosques.

Axudaría cambiar a política forestal?

I.H. : Talvez si as administracións plantasen árbores autóctonas, carballos ou haxas nos seus terreos para manter os montes máis limpos... Pero moitas montañas son privadas.

Que relación tedes cos baserritarras?

I.H. : Os baserritarras, en xeral, demandan máis batidas. O que pasa é que moitos dos que antes eran caseríos son agora chalés. Moitos dos que se foron a vivir á montaña non recoñeceron que a montaña teña as súas propias características: cheiro a estiércol, galos cantando… e caza. Os baserritarras de sempre e estes vennos diferentes.

Vedes con bos ollos levar aos nenos á caza? Digo porque están rodeados por unha escopeta.

M.T. : Está ben que os mozos de 10 anos vaian de caza, sen escopeta, por suposto. Hai unhas regras: vas co teu pai ou co teu tío, non podes afastarche 15-20 metros… Animais -e vén moi ben para ir coñecendo.