Un amigo filósofo explicoume unha vez que unha verdade é aínda máis verdadeira cando se pode dicir máis brevemente. Cando menos palabras necesitas para explicala, máis verdade é esta. Pero a min gústame argumentar, e ese é o meu erro. A verdade é máis certa aínda cando pide menos argumentos.

Pero a min a verdade pouco me interesa. O argumento paréceme un xogo e a subjetividad a miña bandeira. Con todo, tento empeñar o que teño diante, cos meus argumentos, para que, dalgunha maneira, construamos unha verdade común ao final, ou, digamos a verdade, que crea a miña.

Teño un gran reto por diante, contar e facer crer o meu, cada vez en menos caracteres; dicir en curto. E empecei a angustiarme, e debésedes empezar, pensando que todas esas subjetividades que son miñas, si agora vou ser capaz de explicalas cada vez máis brevemente, quizá empezasen a ser máis reais. E iso mesmo pode ser perigoso, dígollo francamente.