En que se diferenciará a túa liña de traballo da anterior?

Eu estou afeito traballar en equipo e Joanmari [Larrarte] tamén o facía. Tentarei profundar ao máximo neste traballo en equipo. Sempre foi importante, pero nestes tempos difíciles máis.

A noticia tivo perdas e a publicidade e as subvencións van á baixa.

É un momento difícil, pero para os medios de comunicación vascos nunca foi un bo momento. Á hora de tomar unha decisión así, non me condicionou o momento, aínda que fose mellor non sería máis fácil.

Internet cada vez ten máis forza, pero os medios de comunicación seguen comendo desde o papel. Con todo, tedes claro que o peche de contidos na rede non é o camiño. Por que sacastes esa conclusión?

O noso obxectivo é que a maioría da xente consuma en eúscaro, e si empezamos a pór as barreiras, fariámolo contra nós mesmos. Doutra banda, tamén hai xente mirando ao exterior, e sacamos a conclusión de que o noso tamaño en canto a viabilidade non dá moitas oportunidades. Nas probas realizadas en Estados Unidos pódese ver como baixa o número de consumidores, si aplicámolo aquí...

Non descartamos totalmente a implantación de sistemas de pago, pero noutras formas cualificadas e non nun fluxo continuo de información. A nosa aposta é que a información en papel estea aberta e así sexa.

As posibilidades de comunicación que ofrece Internet son enormes, está a adaptarse o xornalista de papel a elas?

Estamos a adaptarnos peor do que queriamos. Pero é normal, hai que ter en conta que no caso dos xornais o papel esixe un alto nivel de produción e ten as súas horas de entrega. Pero hoxe en día calquera sabe que o xornalista ten que traballar a información, despois verase en que rúa ofrécese. Desgraciadamente non temos recursos. Vas aos grandes periódicos e ves que teñen unha produción a Internet moi grande en termos de dedicación, aínda que non estean separados. No diario catalán Ara, por exemplo, o 60% do que produce un xornalista é para Internet. Que tamaño necesitas para facer algo así?

Que pasos daredes nese camiño?

Fai tres ou catro anos decidimos ser unha redacción multiplataforma e o proceso está aberto, cada vez hai máis xornalistas escribindo de face a Internet. Agora Berria.info temos que innovar e dar máis pasos para axilizalo, moito máis evidente será a produción, o vídeo, a foto ou o texto de cada xornalista. Xogarase máis coa firma.

Que modelo teredes en conta para renovar a web?

Estamos a estudalo e non podo adiantar moito. O camiño que estamos a expor é ir diferenciando o máximo posible Internet e o papel, aínda que o cotián dificúlteo. Non quero dicir que vaiamos esconder o do papel, estará espectacular, pero imos formar unha sección de opinión moi sólida, con blogueros e comentaristas. Tamén destacaremos a produción diaria. Queremos esa complementariedad porque nos parece que aínda temos unha gran necesidade de papel.

Ultimamente falouse moito de xornalismo cidadán, tamén de horizontalidad, que lle parece?

O concepto non é novo. Si retrocedemos vinte anos, a rede de cronistas de revistas populares era un tipo de xornalismo cidadán. Nestes momentos Internet é un auténtico quebradizo de cabeza economicamente, pero para o xornalismo é xusto o contrario; abre moitas posibilidades e unha delas é a rede cidadá. Pódese chamar xornalista, cronista ou informador, pero creo que é bo aproveitar a información que pode achegar esa rede.

Pódese garantir a calidade?

Meteriamos a pata se non tivésemos en conta a función xornalística. Aproveitar a horizontalidad en Internet é bo, pero o xornalista ten que clasificar e analizar a información, e iso require dedicación. Esa necesidade de xornalismo seguirá existindo no futuro, pero eu valoro positivamente esa participación. Hoxe en día é moi bo no Espazo Libre, ademais da propia xornalista, producir xente e facer xornalismo, porque e onde está a fronteira?

Como impulsastes a participación?

Exposto de forma ampla, desde os accionistas até o comentario da noticia. O proxecto sempre foi moi participativo, por exemplo, coa campaña BerriaLagunen empezamos a facer unha reunión todos os anos e desde aí queremos ir profundando.

Queredes garantir a viabilidade económica da noticia facendo máis amigos. A protección fundamental da comunidade é a debilidade ou a fortaleza?

A nosa comunidade e a nosa lingua é débil e si renunciásemos a iso estariámonos/estariámosnos enganando. Non podemos movernos só en parámetros de mercado, a necesidade da comunidade sempre estará presente. Neste sentido pode ser unha carencia, pero tamén unha fortaleza. Hoxe en día a crise é de todos os medios de comunicación, non só dos que somos débiles. Nós temos o carácter comunitario metido nos xenes, é como algo natural; hai que educalo, hai que traballar a relación, pero non xorde da nada. Outros empezaron agora e han visto que non é tan fácil. Non é o mesmo ser comprador que subscritor no quiosco, o concepto é diferente.

Na diversificación de servizos están a traballar “moitas pequenas vías”. Como ves o mercado?

Para xustificar o declive do papel menciónanse as vendas e as subscricións, pero o maior descenso está a producirse no sector da publicidade. A nosa facturación reduciuse á metade e non hai ingresos importantes que a substitúan. O tres primeiros clásicos eran subscrición, venda e subvencións; entón vimos que había que repensar iso e que noutros casos tamén tiñamos que basearnos. Con todo, somos conscientes de que con iso non conseguiremos volver á cantidade anterior.

En que consiste o proxecto que tedes entre os medios de comunicación de Tolosaldea (Hitza, Galtzaundi, Txolarre irratia eta Kanala telebista)?

O fundamental é que a información se facilite en eúscaro coa maior eficacia posible. En Tolosaldea queremos crear un medio de comunicación ou un espazo sólido que poida informar e comunicar en eúscaro, que sexa hexemónico nesta comarca, por encima do castelán. Para iso, a fórmula é traballar todos xuntos. Os locais están a traballar no proxecto, por exemplo, que un informativo de televisión sexa aproveitable para rádioa... En Tolosaldea, habemos visto que chegamos á fronteira cada un polo seu lado, e este proxecto pode ser unha forma de dar o salto.

É exportable?

Estamos a analizar as rexións onde estamos a través da palabra, pero non ten por que ser a mesma fórmula. Débese ter en conta e respectar a natureza das rexións e proxectos. En Urola Kosta, por exemplo, estamos a facer unha reflexión similar.

En moitos medios de comunicación locais están a facerse esforzos para axuntar sinerxías. Reflexionastes no Grupo Berria sobre a organización da rede de medios de comunicación vascos?

Non fixemos esa reflexión. Eu creo que teremos que facer un esforzo, do mesmo xeito que outros pobos normais, para ter a oferta máis completa posible dos medios de comunicación no quiosco –e non só refírome ao papel–. Na situación actual corremos o risco de ir cara atrás, de ser menos e menos. Haberá que reorganizalo, fusionar unhas veces e outras non, crear novos produtos… A pregunta é: que faremos para gañar? E cando digo gañar non é só que sexa economicamente viable, senón que sexa eficiente. Esa reflexión tena que facer o sector e aí está Hekimen.

Recóllense grandes e pequenos medios de difusión das iniciativas, de distinta natureza. Cal foi a clave para chegar a un acordo entre todos?

Eu creo que unha das claves foi a crise e a incerteza do futuro. Por outra banda, tomamos tempo por unha vez. Estivemos polo menos dous anos reflexionando e debatendo, nun longo proceso no que as persoas nos coñecemos, xerouse confianza e puxemos moitos medos encima da mesa para falar deles.

Si os medios de comunicación vascos son estratéxicos, que hai que cambiar na política de subvencións?

Deberiamos levar as subvencións a un sistema permanente de convocatorias. Poden ser convocatorias que non varían de ano en ano ou diferentes opcións de convenio. O obxectivo é saír da situación de provisionalidade. As institucións din nas súas declaracións que os medios de comunicación vascos son estratéxicos, e é certo que recibimos bastantes subvencións, pero cando me refiro a investimentos que garantan o futuro do sector, non só refírome a departamentos de eúscaro, senón a gobernos, porque en definitiva somos unha industria.