Temos en casa os números 5 e 7. Xa sabedes, unha deses costumes que se toman de nenos. Todos os nenos e nenas elixen algunha vez o seu número favorito, unha pequena parte da identidade que van construíndo, outra peza. Hai complicidades entre amigos, porque iso ten un número así, a min gústame o mesmo número. Aínda que pensamos que é algo persoal, temos unha opción social fundamentalmente, xa que a sociedade que nos rodea empúxanos a apropiarnos dun número –non dous, ou catro–. É necesario que cada un teña o seu número favorito para estar homologado entre iguais.

“Papá, cal é a túa letra favorita?”, preguntoume inocentemente o meu fillo de 4 anos e medio. A pregunta sorprendeume. Ao principio rinme pensando que se trataba dunha ocorrencia rara dun neno pequeno. Pero, a continuación, deime conta da lóxica que utilizan os nenos: si hai números predilectos, as letras tamén poden ser obxecto de amuleto.

Busco a miña letra favorita. Nunca é tarde para completar o puzzle.