A detención a semana pasada de seis novos en Aske Gunea e os feitos acaecidos na mesma evidenciaron que en Euskal Herria a situación segue cambiando. O amplo movemento xuvenil da esquerda abertzale ha mostrado de forma práctica e actualizada este cambio.

A desobediencia civil e a resistencia pacífica foron as fortes mensaxes que lanzaron co Aske Gunea ao catro ventos. E a nivel social, aínda que aínda teñen que facer o camiño para chegar a ámbitos sociais máis amplos. A figura de Jarrai, Haika ou Segi estivo presente en amplos sectores da sociedade, mentres que Ernai fíxose con parte desa herdanza e iso non se pode borrar da noite para a mañá.

Neste sentido, Aske Gunea foi definido como un punto de inflexión por parte dos mozos que o impulsaron e hase perjurado tamén desde fóra. Agora haberá que ver cal é o seu desenvolvemento, pero estas actitudes, moldes e estratexias son novas –como 15M e como estas noutros moitos ámbitos da sociedade– e teñen a forza de abrir as mentes e os corazóns da cidadanía, a condición de que haxa un fondo e un fundamento para imaxinar que detrás hai unha causa xusta ou unha inxustiza. E no caso destes mozos, pois.

A actividade política ha levado a este oito novos ao cárcere, o que lles converte, ademais de en presos políticos, en presos de conciencia. O “todo é ETA” do Estado fai legal o encarceramento destes mozos –e dos demais atrapados na mesma rede–, pero non xusto, e a inmensa maioría da sociedade vasca ha mostrado a miúdo o seu desacordo con ese “todo é ETA”. Outra cousa é que, aínda que non estea de acordo, póidase chegar a solidarizarse cos condenados. Pero a orixe e fundamento da situación é absolutamente inxusto e sobre iso non se pode construír xustiza nin nova situación.

Por iso, esta situación pon en aprietos á Ertzaintza e agora ao PNV que a goberna porque teñen que facer cumprir unhas decisións que son legais pero inxustas. Até cando se pode xustificar que estás en contra de algo pero que tes que cumprir as leis? Até cando é máis importante a lei que a conciencia? En que axuda ter que cumprir ese “todo é ETA” nos camiños de convivencia e paz? Por onde mirar estas preguntas terán moitas respostas, pero se unhas 200 persoas están á espera de que esa doutrina sexa procesada e encarcerada, haberá tempo para falar moito destas cuestións. Como haberá que facer con todo detalle sobre moitas actuacións da Ertzaintza.

O xornalista de Argia Lander Arbelaitz sabe algo sobre estes medios. Este medio foi o que alertou dos feitos no Espazo Libre Arbelaitz, no que se atopaba cando foi agredido por varios ertzainas na madrugada do 19. No vídeo vese moi ben, non necesita demasiadas explicacións. Ao entrar a Ertzaintza en Aske Gunea, a xornalista atópase traballando co móbil na man, tres ertzainas diríxense directamente cara a el e agrídenlle lanzándolle o teléfono dun empuxón ao solo, causándolle feridas no pescozo e na man. No vídeo vese moi claro como Arbelaitz está a exhibir o carné de xornalista, pero aos ertzainas dálles igual e empuxan, volvendo tirar ao solo, até o quiosco do Boulevard. Xunto a outros xornalistas, e en contra da súa vontade, estiveron alí durante unha hora.

O dereito á información está amparado pola lei, é un dos alicerces dun país democrático e estas actitudes son inaceptables no Estado de Dereito. É incomprensible que quen ten que protexer as leis incumpra a propia lei, o que neste caso resulta evidente por parte dos ertzainas. Ás nosas autoridades encántalles ver o que pasa en Alepo, Libia ou nas prazas de Tarhirr en Siria, pero ao parecer non gústalles tanto como para que se vexa o que pasa nas nosas prazas, pola contra dificilmente repetiríanse estes ataques contra xornalistas. Neste tipo de intervencións da Ertzaintza, o Departamento de Interior –e con el a sociedade vasca–, a través do audiovisual dos comentarios e actitudes violentas e machistas de moitos ertzainas (varias mulleres denunciaron insultos sexistas), ten un gran problema no seu seo. Realmente denunciable, este tipo de ertzainas non poden atender aos cidadáns, non o saben, polo que deberían apartalos da súa profesión. A Ertzaintza, o Departamento de Interior do Goberno Vasco, debería dar algunha explicación a estes feitos que están a suceder.
Argia cre de corazón no dereito á información, leva décadas facéndoo e seguirá traballando niso, coa máxima firmeza, ganas e ilusión.