O 17 de febreiro celebrouse o quinto aniversario da proclamación da secesión de Kósovo. Con todo, na práctica, a secesión produciuse en 1999 cando as forzas armadas da OTAN decidiron ocupar o territorio e establecer alí unha neocolonia. Desde entón, neste novo estado levouse a cabo unha limpeza étnica case perfecta ante os ollos das forzas armadas da OTAN.
Kósovo foi poboado por diferentes nacionalidades e minorías étnicas ao longo da historia. Até finais do século XIX, a maioría dos serbios foron serbios, pero nos séculos anteriores coñeceron un declive demográfico a favor dos albaneses. Estes últimos conseguiron unha mellor situación sociopolítica por colaborar cos ocupantes otománs. Os serbios, en cambio, enfrontáronse aos ocupantes en distintas guerras, o que obrigou a algúns individuos a refuxiarse de cando en vez nos territorios controlados polos cristiáns. Posteriormente, a medida que no século XIX a loita de liberación nacional dos serbios avanzaba, moitos serbios de Kósovo retiráronse ás terras liberadas do norte.
No século XX a tendencia mantívose e os albaneses convertéronse en maioría en Kósovo. II. Durante a Guerra Mundial, os albaneses ao servizo dos fascistas mataron a entre 10.000 e 30.000 serbios e forzaron a 100.000-250.000 a fuxir de Kósovo. No censo de 1961, os albaneses (incluídos os xitanos culturalmente asimilados) representaban o 67% e os serbiar-montenegrinos o 27,5% (eslavos en xeral, o 30%). Esta tendencia intensificaríase nos próximos anos. De feito, centos de miles de inmigrantes chegarían a Kósovo procedentes de Albania por motivos económicos ou políticos, segundo informou o Ministerio. Mentres tanto, entre os serbios, miles de persoas emigraron a territorios máis ricos (Serbia, Suíza e Alemaña), en moitos casos perseguidos polos albaneses. En consecuencia, a fotografía de 1995 era a seguinte: os albaneses 90% (incluídos os xitanos culturalmente asimilados) e os serbiar-montenegrinos 6,7%.
Fronte a esta situación demográfica, a independencia era o instrumento máis axeitado para xestionar a realidade nacional, social e histórica da rexión. O Estado de Kósovo debería ser de todos os seus habitantes, respectar e promover a cultura e o idioma de todas as nacións e etnias. Pero a realidade non foi así. O Estado serbio ha feito todo o posible para evitar ese escenario e a maioría dos nacionalistas albaneses nunca creu nun Kósovo dese tipo, senón que o seu verdadeiro propósito foi a de albanizar á rexión para xustificar a súa unidade con Albania. Conscientes do problema que tiñan para conseguilo, adaptaron a súa estratexia e enfocaron a súa loita cara á construción do estado albanés de Kósovo.
Desde o final da guerra de 1999, unhas 300.000 persoas de diferentes minorías en Kósovo déronse á fuga e hoxe en día seguen fuxindo os poucos que quedan. A maioría dos intentos por devolver aos refuxiados aos seus fogares fracasaron por ser agredidos e asasinados, entre outros atentados, a consecuencia dunha bomba. A colleita é que os refuxiados que fuxiron de Kósovo sexan o maior número das guerras dos Balcáns, por exemplo, máis do dobre que os de Bosnia-Herzegovina. (Fonte: ACNUR). A maioría dos serbios que quedan agora atópanse atrincheirados na cidade de Mitrovica, no norte. Non chegan ao 3% da poboación total e non se sabe si poden durar moito tempo. A limpeza étnica foi case perfecta, entre outras cousas, porque os crimes contra serbios e outras minorías teñen case total impunidade.