Zarata mediatikoz beteriko garai nahasiotan, merkatu logiketatik urrun eta irakurleengandik gertu dagoen kazetaritza beharrezkoa dela uste baduzu, ARGIA bultzatzera animatu nahi zaitugu. Geroz eta gehiago gara,
jarrai dezagun txikitik eragiten.
Maníaco depresivo, que tiña o medicamento de escribir, da corda dos protestantes zuberotarras. O GPS de Peillen, o seu prólogo, a vida do autor e a análise das fontes poéticas son tan valiosos como os propios poemas de Jon Mirande neste libro. Os sobriños de Christian e Alain Angelié-Mirande, xunto á de Pablo Aristorena, escribiron ademais unha biografía minuciosa de Mirande e da súa familia. Jon Mirande, poeta é unha colección definida, en eúscaro e francés, que nos ofrece unha fotografía completa e non exenta do que foi capaz de escribir Oianone. Moitas cousas dixéronse sobre este gran poeta do século XX. Aquí, con todo, non se fala en balde: “Por ser parisiense, o poeta quixo facer un escritor francés en eúscaro, pero fóra dalgunha mención, a influencia dos simbolistas e de Verlain, de Baudelai non está nada clara, ademais el escribiu un artigo en favor dun romanticismo tráxico vasco; con todo, a obra
de tres é inclasificable”. A indefinibilidad queda así definida. Tamén fala a través da entrevista realizada en febreiro de 1953 por Radio-Euskadi Andima Ibiñagabeitia (publicada no número 23 da revista Gernika na de Poeta). Son as palabras do primeiro poeta vasco moderno, que expuxo por primeira vez o que hoxe se acepta: “Eu diferenciaría nas miñas poesías a pegada rítmica e escondida. A escola de poesía do exilio móstrasenos nos últimos tempos. E eu tamén me gustaría facer algo sobre esta páxina no noso idioma. Non fixen bastantes cousas, desde logo, para o corpo dos lobos, desde os meus poemas, e arranxei algúns poemas polo camiño das consonantes. Pero gústame máis a poesía
que construín no rito interior”. Despois de lelos, é un pracer perderse no corenta e dous poemas elixidos por Txomin Peillen, nos misterios do amante e ao mesmo tempo odiado, nos bosques, en barcos e nostalxias como pantasmas. O barroquismo e a decadencia deste tradutor de poetas volvéronme outra vez doce, novo e triste. Porque a orde e a harmonía de Mirande son contrarreplicantes, pero belos. Esta extrema beleza difumina a razón mesma, pérdese unha no pracer e a dor, ambos os inseparables, sen querer chegar á mañá: “Apaga ás bruxas/ as danzas péchanse/ a pel dos galos/ é unha mañá”.