Principio de unilateralidad. A base da unilateralidad recóllese no Acordo de Gernika, declarado como folla de ruta da pacificación e a normalización democrática. Este principio modifica de raíz os camiños reivindicados e utilizados até entón.

Quince meses despois do cesamento definitivo da loita armada, está máis claro que si quedásemos á espera do Goberno español, estariamos aínda sen dar ningún paso. O cesamento definitivo da loita armada non se produciu nunca si o Estado quedouse á espera de conceder a entrevista.

Agora ocorre e ocorrerá o mesmo. Os Estados non darán a opción de diálogo nin farán cambios na política penal. Por que? A súa carga política está amortizada. O abandono das armas e a disolución da organización son escusas dialécticas para obter beneficios políticos, como tentar ocultar a gran manifestación de Bilbao.

No marco da unilateralidad, haberá que dar outros dous pasos: primeiro o abandono das armas e despois o recoñecemento de ETA como organización civil. É unha incidencia técnica diferente de como e cando se deben realizar estes pasos.

O principio de unilateralidad explica a natureza e a orixe política de ETA, posibilitando unha saída humanitaria ás consecuencias da violencia e demostrando que o cesamento da violencia debe ser irreparable.

CAUSA DA CONVERSIÓN EN ORGANIZACIÓN CIVIL. O protagonista da pacificación é o propio Euskal Herria. A paz, ademais, como valor de primeira orde non se pode condicionar, nin cambiar con nada, nin pagar moito menos. O futuro de Euskal Herria vai ser decisivo para nós e nós na construción da paz.

É certo que a Conferencia de Aiete instou os gobernos de ambos os estados a dialogar sobre as consecuencias da violencia, despois de que ETA abandonase a loita armada. Pero os estados español e francés néganse en voz alta e repiten. Non só sería inútil, senón prexudicial seguir a quen non quere seguir reivindicando o diálogo. Pola contra, o que hai que gañar é o visto e prace e a opinión da sociedade vasca e española. Iso era o que buscaban as campañas a favor da amnistía de 1975 e 1976 e o esforzo de entón non era máis fácil que o de agora, aínda que ninguén pense o contrario.

Unha vez entregadas as armas de forma definitiva, ETA converterase nunha organización civil e debería recoñecelo. Porque mentres dure a condena política e a outra consecuencia da violencia, parece máis axeitado que ETA non se disolva, senón que se converta nunha única institución civil. En canto advírtollo, será provisto desde o primeiro momento de todos repróchelos e reproches.

ETA naceu por razóns políticas, tomou a decisión de abandonar definitivamente a loita armada por razóns políticas e só por motivos exclusivamente políticos correspóndelle entregar as armas, convertelas nunha organización civil e rescindilas no seu momento.

A nova situación vai permitir reivindicar todas as esixencias, incluída a amnistía, tal e como lembra en concreto o Acordo de Gernika. A paz non se regala, como non se regala a liberdade, pero o que se baleira para facer a paz gaña o pobo. Euskal Herria esixe un digno final de ETA.