Volvería explicarnos a aventura de Madrid, por favor?

É bo preguntarse si a presenza nel serve para algo. Así manteremos unha tensión mínima e tomaremos a medida, porque non sempre é fácil.

Pero non eran institucións impostas que violan os nosos dereitos nacionais?

E seguen séndoo. Por iso o traballo que realizamos alí é, en certa medida, a contralanda. Queremos facer máis visible a imposición que sofre o noso pobo.

Como facer cóxegas aos deputados españois?

Antes queixábanse de que non iamos; agora que nos imos, róubannos a posibilidade de ter grupo propio, e recórtannos todos os días os dereitos. Si teñen picor, que se rasquen.

Explicoulle o ministro Gallardón en que consisten os “mecanismos do estado de dereito”?

O Estado que defende Gallardón é máis provocativo que xurídico. Incluso os xuíces e fiscais quéixanse dos seus intemperancias. Imaxínache.

É o que non fixo o Goberno: pór nome e apelidos aos responsables da crise.

Hai que deixar de falar de bancos, de especulación, de torturas e empezar a falar de banqueiros, especuladores, torturadores.

Iso si, despois de que os bancos sexan rescatados.

Os rescates pídense por secuestrados. Non é o caso. A poboación está secuestrada polos bancos. Falamos de mafia e de mafiosos.

Tiña, pois, razón o chamado Ambrosio, que é un rico ladrón ou un fillo de ladróns.

Son un ateo, pero tiña razón o tipo. Resumiu nunha frase o que Karl Marx dixera en miles de páxinas.

Ah, pero grazas a que en Euskal Herria non ocorre nada semellante.

O Rh Vasco non ten anticorpos antirrobo. Aquí tamén hai ladróns ricos, e non só en Neguri.

En que estamos, pois, no social e na construción nacional?

Si os ovos, sen xema, só tivesen clara, non conseguirían o seu lugar na cociña. E a xema é máis intensa, xa se sabe, o ovo ten un sabor máis doce.

Saíu o sindicalista de vostede.

Un sindicalista non é máis que un traballador con sentido común e un pouco de dignidade. A partir de aí, a necesidade de organizarse vén de seu mesma.

En CCOO, por exemplo?

Hai quince anos que deixei de entrar en LAB. A unidade sindical ten que ser sempre o obxectivo, e sería unha gran vitoria.

Tanto como aparecer na portada do Financial Times?

Ter portada non é demasiado gratificante porque un policía che deu un porrazo. Preferiría un espido integral