Como a madalena de Proust: Ibon Rodriguez levou a Kafe Aleak a un bar do meu pobo para coller un bolso cheo de libros e cruceime cos adolescentes recentemente saídos do instituto naquela fría tarde de outono. Non vou referirme a estes detalles nos artigos e tampouco o faría si as escenas, o ambiente, o contido do libro non me devolveron repentinamente á adolescencia. Á época das vellas revistas, descargaban os discos aos tempos que unha soa man podería contar das geekas da zona; a prensa, rádioa, a televisión e os bares eran as únicas canles para descubrir a música nos días do fume. Se atopaba algo que ouvir, corría a contarllo aos seus amigos. Dado que a canción en cuestión non estaba dispoñible nun só clic, tiñas que utilizar as palabras –esta tecnoloxía obsoleta– para explicar por que estás flipando con este grupo.

Perdón por esa chapa –púxenme melancólico, snif–, pero no libro empecei a ler os artigos que escribiron 121 persoas sobre 121 discos, e veume á memoria o que hai uns anos falabamos de música na cuadrilla. Noutras palabras, cuán pouco falamos agora. Estou de acordo con Jon Eskisabel: Cando se presentou Kafe Aleak escribiuno en Berria, onde cada vez máis fóra dos concertos, a afección pola música está a limitarse ao ámbito individual; por iso son importantes este tipo de iniciativas.

Unha portada pouco decorada, unha maquetación ordenada e sinxela, con fotografías en branco e negro e a portada de cada disco debuxadas a man, como para evitar problemas de copyright; as imaxes de Jon Martin, Alots Arregi e Joseba Agirrezabalaga conseguiron ademais darlle unha estética especial ao libro. Este traballo, que parece salvado dos anos noventa, ten a vantaxe de xurdir na segunda década do século XXI, cando ao tentar buscar información sobre a música corre o risco de converterse nun náufrago de Internet. Recomendacións axeitadas cando son máis necesarias que nunca.

O álbum máis antigo do libro data de 1958 e o máis recente de 2010. Neste espazo atoparás unha gran cantidade de obras significativas do País Vasco e do ámbito internacional que, como se di, non están todas pero son case todas as existentes. Un dos puntos a favor do libro: non coñezo a moitos dos discos e músicos recomendados, son o estímulo para empezar a buscar.

Os artigos que lin non teñen intención de ser normativos; diría que tamén os críticos de oficio ou por vocación retomaron o texto que trouxeron a este libro desde o plano persoal e, por tanto, o que poden perder no rigor, gañaron na proximidade e na persecución. E a verdade é que, vendo a lista de autores, non hai máis remedio que aplaudir o labor de coordinación que realizaron Leire López e Ibon Rodríguez, porque o conglomerado non é un despropósito, tamén contactaron co meu filósofo esloveno favorito!

Direivos que si queredes conseguir o libro podedes ver na páxina web de Café e Galletas onde compralo www.kafeaetagalletak.net. Ou utilizando algún exemplar que me sobrou da bolsa que recollín no bar, podedes tentar conseguir un mellor prezo escribindo a gbereziartua@argia.eus.