Bretaña 1432. Durante a Guerra dos Cen Anos entre Francia e Inglaterra, que durou 116 anos, Gilles de Montmorency-Laval, barón de Rais, foi nomeado mariscal en compensación polos servizos prestados no campo de batalla. Era herdeiro dunha das familias nobres máis importantes e máis ricas de Francia e a partir dese ano, cando morreu o seu avó, tivo a oportunidade de facer cos seus bens o que quixese. Ademais, a guerra aumentou a reputación e fortuna de Gilles de Rais. Era entón un dos homes máis admirados de Francia, unha apaixonada seguidora de Joana D’Arc, moi crente, culta, apaixonada pola música, xenerosa. Pero hoxe en día é considerado un dos asasinos máis crueis da serie histórica.

Segundo os psiquiatras actuais, Gilles de Rais, con toda probabilidade, presentaba unha patoloxía psicopatolóxica ou unha esquizofrenia grave. A extremada agresividade serviulle en cuestións de guerra, pero na vida civil só conseguiu tapar os crimes a través dos seus bens. E non para sempre.

O barón gastábase unha fortuna para gañarse o pracer. Por exemplo, contratou a 150 actores para representar a batalla de Poitiers e gastou máis de 80.000 coroas. Pero o maior pracer conseguíao en secuestrar, violar, torturar e matar a nenos e mozos de entre 6 e 18 anos, e tampouco aforrou esforzos niso. El e os seus serventes atravesaron case toda Bretaña para “recoller” aos mozos amantes do asasino. Ás veces levaban pola forza e ás veces por engano –prometendo ás vítimas e aos pais un futuro prometedor– ao castelo de Tiffauges. O terror durou desde 1432 até 1440, e neses oito anos desapareceron en Bretaña uns 1.000 nenos e novos.

Do mesmo xeito que os nenos dos arredores, a fortuna de Gilles de Rais empezaba a diminuír. Ademais da si mesmo, levou a moitos dos arredores ao fracaso, e o eco das denuncias chegou até o bispo de Nantes. Para manter a súa luxosa vida, empezou a vender terras, casas e castelos, ata que nun dos últimos castelos que quedaban atoparon restos de cadáveres. O barón de Rais foi detido o 15 de setembro de 1440. Torturado e estimulado polos trastornos mentais, un mes despois confesou os seus crimes. E o 26 de outubro matárono na forca.

A súa barba negra, con escintileos azulados, converteuse de súpeto na paradigma da crueldade do ex heroe, alcumado “Bizar Urdin”. E en 1697 Charles Perrault escribiu o popular conto Bizar Urdin baseado nese asasino en serie. Pero, unha vez máis, a realidade superou con facilidade á ficción.