A reputación de Osakidetza viña de antemán e na última lexislatura adoptou medidas contundentes para o seu mantemento, evitando en gran medida a presión de Madrid: mantendo o financiamento, reducindo o gasto en fármacos xenéricos, evitando o repago.

– O gañador é o PNV. É partidario deste criterio en gran medida, aínda que tamén faga xestos á sanidade privada: a cohabitación, quizá tamén aquí.

– Hai un grupo parlamentario forte con EH Bildu. En defensa deste camiño manifestou o seu proxecto, e o seu obxectivo será ese: o servizo público, transparente e próximo.

Até aquí o criterio sobre o mantemento da saúde pública. Pero teremos que facer moitos esforzos para garantir a duración:
– Melloras organizativas: o sistema ten moitos buracos e hai que facelos máis eficientes, reforzando e achegando as relacións entre os pacientes e os enfermeiros.
– Hai que reforzar a organización de atención primaria e dotala de calidade, reducindo os hospitais en pacientes para que non se saian da súa misión especial.
– Hai que seguir reducindo os gastos de medicación: habemos medicalizado a vida en gran medida.
– Coidar ao persoal sanitario, porque ao tratarse dun traballo especial, necesita tamén unha atención especial: cunha participación máis directa nas condicións de traballo, na aprobación do traballo e nos proxectos.
– Acurtar as estancias no hospital, rodeando ao paciente con cada vez máis e mellores atencións e servizos no fogar.
– Promover e intensificar o traballo preventivo antes da enfermidade, pondo en marcha programas previos á enfermidade e proxectos de fortalecemento da saúde, co obxectivo de favorecer a autonomía individual.

Nestes programas, a participación individual é imprescindible, ademais da soberanía nos nosos obxectivos, debemos reivindicar a independencia corporal.

O futuro, desde o punto de vista sanitario, é responsable, preocupante e interesante, sexamos partícipes e protagonistas.