Este ano vimos unha Sección Oficial de bo nivel comparada coa dos dous últimos anos, e quizá por iso, cando se deu a coñecer o palmarés non fixo saltar os globos dos ollos de ninguén. Estamos cerca do consenso gris nos premios do Festival que eran tan apropiados para compartir as críticas climáticas? Non axiña que. Atade a ese cabalo.
Dans a maison, de François Ozon, é unha boa película, unha Cuncha de Ouro que non che avergoña dunha vez, acórdasche dOs pasos dobres, de Isaki Lacuesta o ano pasado? Non? Tedes entón mellor sorte que eu–. O humor e a temática que se pode achegar á liña de Woody Allen, o xogo entre os niveis de ficción, a reflexión sobre a necesidade de contar historias… A historia do alumno que vai pór a vida do profesor de literatura bailando expón ao espectador un exercicio bonito, pero teño a impresión de que non é máis que iso, un exercicio, e superando a fascinación da metafísica, non vai deixar pegada como outras películas que vimos.
A Cuncha de Prata a José Sacristán polo seu traballo nO morto e ser feliz é xusto; o mesmo podería dicirse de Katie Cossen por Foxfire. Máis dúbida xérame a de Macarena García, xa que Blancanieves –perdoa que sexa un snob– pareceume unha peza sobrevalorada. E aínda que creo que Fernando Trueba inventou O artista e a modelo, fáltame algún ingrediente para interpretar o palmarés como cómpre.
España é ese compoñente, ou mellor dito, a inmensa capacidade da industria cinematográfica española para influír nos premios do Festival de San Sebastián ano tras ano. Do oito principais agasallos, catro foron para directores, películas e actores españois na 60 edición e aínda que este ano fixeron máis méritos que os doutros anos, cambiaría facilmente algúns nomes, como os cromos –Costa-Gavrasen Lle capital é moi inxusto quedar sen nada–.
Atención, porque non me estou referindo ao cine español en xeral, senón ao cine menguante que impulsan algúns lobbys escuros ás portas de Pancorbo. E Blancanieves é o último exemplar deste tipo de producións, premiada hoxe no Festival de Cine de San Sebastián, nomeada mañá aos Óscar e con poucas dúbidas, xa cunha selección de Goya.
Que máis esperabas atopar –dime un diablillo sobre os ombreiros- no palmarés dun festival convertido na véspera dos Premios Goya?
Edurne Azkarate dixo no alto desde o micro do escenario que o cine vasco ten pouco eúscaro na celebración do Festival de Cine de San Sebastián. A frase retumba pola súa veracidade. Na escena da arquitectura pódese repetir o mesmo lema e estou seguro de que noutras tantas... [+]
Bound in Heaven
Dirección: Xin Huo
País: Chinesa
Duración: 109 minutos
Estrea: Non implantado
Fuxir da morte, cara a adiante. O home que sofre unha enfermidade terminal farao así, xunto ao seu amante, amigo e compañeiro de viaxe. Unha película dura pero positiva,... [+]
O noveno e último día, nun Festival especial que me vai a lembrar con moito agarimo. Deixando dúas películas arriscadas para o último día, estou a escribir esta primeira crónica coa música dun bar, porque non me gustou nada a película que vin antes.
Vin a Ulysses no... [+]
E iso onte era sábado e non domingo. Custoulle traballo aclarar o día, porque había moita menos xente na rúa e non había présa. Algúns se achegaron pronto ao Kursaal e ao Teatro Vitoria Eugenia, onde proxectaron a película de clausura da noite, We Live in Time, e... [+]
A gasteiztarra Patricia López de Arnaiz fíxose co Goya ao mellor actor principal no 72 Festival de San Sebastián. No Zinemaldia, polo seu traballo na película 'Os escintileos', dirixida por Pilar Palomero.
A película está baseada na primeira narración do libro 'Bihotz... [+]
Nunca choro con películas. Vin películas duras, historias tristes, cheas de morte, que mostran o peor do ser humano, sen pedir perdón. Vin películas bonitas, elegantes, monumentais, que falan de milagres, profundas. E, con todo, non choro coas películas. Os que nos custa... [+]
Aínda que fóra do concurso da Cuncha de Ouro e outros premios, na Sección Oficial estréanse outros traballos –normalmente– bos. En concreto, son dezaseis os que compiten e 22 cintas –vinte películas e dúas teleseries- están en proxección.
Unha das series que vimos... [+]
Cando fixen o calendario do Festival, a primeira película que elixín foi Parthenope. Sen saber de que se trataba, antes de ler a sinopsis, sabía que tiña que vela, porque era do director Paolo Sorrentino. O meu compañeiro e amigo de piso sempre me di que son un... [+]
O mércores estivo en Donostia-San Sebastián a grego Costa-Gavras, coas súas 91 anos, presentando a súa nova obra e dándolle o nivel con Le dernier souffle; e o xoves o británico Mike Leigh, cun elegante bastón negro e unha equipaxe de 81 anos.
Novos vellos? Non. E non... [+]
As dinámicas familiares que foron empeorando durante demasiado tempo tenden a cronificarse e non poden curarse facilmente. Na longametraxe escrita e dirixida por Sandra Romero, Por onde pasa o silencio (O lugar que pasa o silencio), Antonio (Antonio Araque) volve a Écija... [+]
Hai, ás veces, a sensación de que todo está atado. Poderase ver de todo, mesmo na Sección Oficial, sempre baixo un marco. Vimos algúns toques de humor, dramas llorantes, suspenses, documentais, incluso unha película de terror –que analizaremos ao final desta... [+]
O 28 de xuño deste ano estreouse Casa en Flames (Etxea Sutan), unha comedia dramática dirixida por Dani da Orde. Díxenlle que pensaba velo un mes antes do festival, cando estaba a falar cun amigo, e el recomendoumo. Aínda que non sempre coincidimos, o amigo é moi... [+]