O inverno chega a tempo. Os pastores de Ossau baixan as ovellas dos álabes máis altos. Ou nos cumes non hai suficiente herba para saciar as famentas zandas. Quen sabe? Sexa como fose, a transhumancia que noutro tempo foi unha festa xigantesca non se fai en pleno día, senón entre as dez e media da noite. Na escuridade, os rabaños sucédense uns a outros e os cencerros dos cencerros estremécense como farrapos. Ao día seguinte dous veraneantes, de idade avanzada, condenaron o galo do canto ruxido de Biarnes en catro bocas: “Non poden soportar nada”. “Especialmente dos que teñen unha casca de barro”.

Os campesiños non teñen que atascar o comercio cos faros de transhumancia, o paso continuo dos coches e a cotidianeidad competitiva das xentes pracenteiras: vivan pero ocultan! Son cripto-cidadáns, asfixiados de débeda, chamados contaminantes da natureza e aguilloados a producir comida, boa ou barata. Os nenos que pican vermes e traen as ovellas tenebrosas dos portos son novos escravos.

Os seguintes son os traballadores. Antes dicíase: Taillables et corvéables à merci.