Parece que nos encanta o paradoxo: nestes momentos cada vez peor, hai máis xente privilexiada que nunca. Así o demostran numerosos e diversos, que desde a humildade, sen espanto, senten privilexiados por poder acudir todos os días ao traballo. Porque teñen traballo. Porque teñen soldo.

É ben coñecido que a perversión empeza a miúdo pola lingua, pola forma de nomear ao mundo, porque agora é unha persoa privilexiada con traballo, algo que non sucedeu até hai pouco. O descontento da economía acaba de converter nun privilexio ir traballar. Evidentemente, esta cuestión do privilexio de traballar nace de pór aos empleadores á beira dos que non teñen emprego.

E estamos equivocados: os traballadores asalariados non son privilexiados, xa sexan autónomos, funcionarios ou empregados. A dignidade económica non é un privilexio, senón un dereito, polo menos segundo o que din as leis escritas que nos protexen e ratifícannos. Pero, paradoxalmente, volvemos chamar á porta: os que teñen dereitos son privilexiados. Cada vez menos.