Moi interesante a entrevista realizada por Bereziartua a Saizarbitoria e publicada en Argia. Sentinme moi parte do escritor donostiarra nunha única preocupación. Transcribo: “Teño a sensación de que estamos en vésperas de algo e non nos decatamos. Calquera cousa pode pasar e estamos aquí (...). Unha das preguntas da miña mocidade é que sentía a xente o 17 de xullo de 1936, por exemplo, en San Sebastián. A véspera da guerra, o condutor do tranvía marchouse ao seu traballo con normalidade? O caseiro ao mercado normal? Non notaban nada?”

Teño a mesma impresión hai moito tempo. É dicir, que estamos en vésperas de algo. Non fai falta dicir algo grave. A algúns dos que vivían no 36 fíxenlles eu algunha vez a pregunta que fai Saizarbitoria, e a impresión que saquei das súas respostas é que, por exemplo, todos esperaban algo. As diferenzas producíanse no cálculo da gravidade do que ía suceder nas previsións.

Agora, en cambio, a sociedade está durmida. A non ser por algún estúpido que outro, ninguén parece esperar nada grave. Ou si el espérao, está tranquilo. Pero, é para crer que esta decadencia económica non ten consecuencias políticas da mesma magnitude? Os datos son preocupantes, e oxalá me equivocase, pero pongámonos no peor –no peor que a min ocórrelleme, quen sabe si non pode ser peor–: Si Grecia sae da eurorrexión, quen van detrás de Grecia, e si a eurorrexión desaparecerá, a utopía inversa hai un ano parecía imposible; agora, en cambio, todas as grandes empresas, os economistas, todos os analistas. Isto, despois dun ano no que as peores previsións cumpríronse sen cesar. Sen a Eurorrexión, ou fóra da España do euro, quen impedirá aos ultradereitistas que están a coller cada vez máis forza facer o que queiran? Polo menos Estrasburgo. Doutra banda, hai que lembrar cales son os desexos dos ultradereitistas? Lembrade o programa: Disolución do Estado de autonomía, privatización de servizos públicos, ilegalización de partidos políticos, aplicación da condena vitalicia a presos, etc.

Desta forma, nomear a un pequeno xeneral vibratorio galego á fronte de todo non sería máis que un paso lóxico. Ou quizais non sería necesario, porque bastaría cun “home de negro”, acompañado dunha madeireira que non coñece os recortes.

Catastrofismo? Que así sexa, palabra de honra.