Este é o primeiro traballo da literatura xuvenil de John (ou Jon) Andueza, e como se pode ver na imaxe de Lander Ayllón, na portada, podemos dicir que é unha historia de mozos modernos ou tribos xuvenís actuais. O título é unha cita, e eses dous paratextos parecen estar feitos para atraer ás lector imaxes e títulos da portada. Ao mergullarse nas páxinas interiores, vese a aposta de reflectir o mundo destes mozos; a linguaxe xuvenil, as súas historias cotiás, o querer contar o mundo desde o seu punto de vista… é dicir, o traballo realizado para que o mozo lector senta identificado.Este

primeiro traballo de Andueza comeza o relato cun comezo de curso: “Sete de setembro. Eran o nove menos cuarto da mañá. Xato baixouse do autobús, medio durmido, bostezando. Chámase Aitor Bergaretxe, pero no seu recentemente nacido a avoa pronuncioulle unha sentenza sorprendente:

"Es feo! Parece un topo!”.

E como se pode ver, o autor aborda a narración fuxindo do politicamente correcto. Xato é, por tanto, o protagonista principal da historia, e ao longo da novela recóllense todos os acontecementos que suceden no seu día a día, entre os que cabe destacar os relacionados cunha bela nova e cos que sucederon a consecuencia dunha gravación en segredo. Isto, o ataque sufrido por Nerea, marcará en gran medida a segunda parte do libro. Na medida en que a primeira se limita a contar diarios e describir situacións, o libro xera outro ritmo e unha curiosidade pola gravación das mozas na ducha, e pola relación que Xato mantén con dúas mozas, Pipi e Nerea.O

sábado en Bukowski esta novela ten moitos altibaixos, reflicte a linguaxe e o día a día dos mozos e a estrutura dos capítulos, abundante e concisa, axuda á lectura rápida, explica os intereses e as contas dos mozos e na narración o diálogo ten un gran peso, dando moita vitalidade ao texto, que tamén se pode ver nos títulos dos capítulos: “Dille á choiva”, “Marraketx fuxion”, “Gros and roll”, “Xato’s song”,… pero, doutra banda, o argumento é bastante simple, previsible: escaso desenvolvemento dos personaxes, non se ve nestes cambios a medida que avanza a novela; e o final, feliz, non corresponde –creo– ao ton da novela.Esta obra de Andueza é unha entretida novela que se le de calquera xeito

rápida e rapidamente, e que será ben escrita e lida polos mozos lectores.