O PNV sabe que Juan Carlos Alduntzin vaise a pór en substitución de Juan Carlos Alduntzin e xa está, Bildu xa anunciou que vai facelo. En canto á cuestión de Alduntzin, o coxín ten dous extremos, un é desgastar ao Goberno de Martín Garitano e o outro é incineradora. A oposición de PSE e pp ao PNV quere demostrar, antes de calquera cousa, que o Goberno de Garitano está en minoría. E é certo, pero iso xa se coñecía desde o principio e até a coalición soberanista sabía que ía ser moi difícil. Iso é, ademais, o lóxico, porque si Bildu quere manter o seu electorado, ten que separarse moito das políticas das institucións que houbo até agora.

Non é fácil predicir como terminará o tema, xa que todo é posible, pero sempre haberá que esperar até despois das eleccións da CAV. Haberá que ver os resultados de Bildu en Gipuzkoa e tamén como se conforma o Goberno Vasco.

Mentres tanto, a oposición das Xuntas Xerais de Gipuzkoa seguirá co seu labor: a próxima sesión será a de quitar a Bildu o mando da Mancomunidade de San Marcos para apertar a Bildu no Consorcio de Residuos de Gipuzkoa. Pero non o vai a ter fácil, xa que nese centro de xestión a Deputación conta cun 33% de representación, polo que Bildu ten asegurada a maioría. En calquera caso, sería un duro golpe para Bildu, xa que co apoio da mancomunidade e as Xuntas Xerais a oposición mostraría a súa maioría neste asunto.

Iso poría nunha situación máis complicada ao Goberno de Garitano, pero non se pode esquecer que o tema dos residuos non é toda a Deputación, e que finalmente Garitano non irá cunha moción de confianza, senón cunha moción de censura.

A segunda gran parte do asunto é a da incineradora, e as posibilidades de achegar posturas son insignificantes. A aprobación por parte de Bildu dunha pequena incineradora –iso é o que querería a oposición– carrexaríalle graves problemas internos, e poderíase dicir que ese camiño está descartado.

Si, no centro do problema dos residuos, a oposición puxese o tema da reciclaxe máis que a incineradora, podería pensarse que a marxe de negociación aumentaría moito. A recolleita porta a porta demostrou que o sistema é bo para reciclar, o mellor que houbo até agora en Euskal Herria, pero se ese sistema concreto fose o maior problema –e non a incineradora de Zubieta- poderíanse abrir grandes vías de acordo. Máis aló da forma de recollida, só sería imprescindible que a reciclaxe se fixese obrigatorio e non segundo a vontade de cada un, como ocorre noutros ámbitos da sociedade. Só desta maneira pódese avanzar cara a un mundo sostible, o resto non son máis que os camiños do capitalismo verde.O último estudo do Cluster

SOZIOLINGUISTIKA deixou un dato famoso no centro da rúa: o dato do uso do eúscaro está como fai 10 anos, no 13%. E, sen dúbida, iso é preocupante para a comunidade de falantes que quere ter un proxecto de futuro. Isto pode servir para ter comunidades saudables en Bermeo, Arrasate, Zarautz ou Elizondo, pero anuncia un futuro negro para Vitoria, Bilbao ou Pamplona, xa que a lingua está ligada ao territorio como persoa.

En Navarra e Ipar Euskal Herria, os seus dereitos lingüísticos están na base do problema. Consolidar na CAPV novas estratexias concretas de uso, entre as que se atopan a educación, a administración, o lecer, os medios de comunicación e o mundo laboral, especialmente no tres últimos ámbitos.