argia.eus
INPRIMATU
Gabardina de Lauaxeta
Garbine Ubeda Goikoetxea @garbineubeda 2012ko ekainaren 12a
Idoye Errazti Olartekoetxeak aipatu zuenez (ezkerrean ageri da, Literaturiaren kartelaren aldamenean), beti jakin zuten beren arropa artean zintzilika ageri zen gabardina hura berezia zela. Aitaren ardura ez ezik, etxeko guztien eginkizuna zela jantzi hur
Idoye Errazti Olartekoetxeak aipatu zuenez (ezkerrean ageri da, Literaturiaren kartelaren aldamenean), beti jakin zuten beren arropa artean zintzilika ageri zen gabardina hura berezia zela. Aitaren ardura ez ezik, etxeko guztien eginkizuna zela jantzi hura zaintzea.

Que é unha gabardina para un mesmo? Que podería ser máis aló do traxe típico dos días chuviosos de outono? Un accesorio reinventado que foi e vén á moda. Icona de estilo británico. Uniforme tipificado dos amantes do tiroteo e dos endurecidos detectives de novelas negras. Un dos elementos característicos do tenente Columbo. A interpretación das estrelas do cine clásico –Humphrey Bogart, Marlene Dietrich, Audrey Hepburn– e das películas prota-gonizadas por elas. Recordo de algunha…

Para Txaber Errazti, deixando ao carón o sentido que poida ter o seu propio traxe, foi unha responsabilidade silenciosa de toda a vida, unha responsabilidade secreta, gardar a gabardina que recibiu “coma se caese do ceo” e protexela durante uns 40 anos coma se fose unha reliquia. Nunha palabra e en maiúsculas, a misión. Porque non era de todas clases. Porque non era de todos. Estepan Urkiaga Lauaxeta, naquel amencer macabro, iluminado o 25 de xuño de 1937, quitouse a gabardina que Errazti, membro da asociación Emakume Abertzale Batza Concha Azaola, ía colocarse ante o pelotón de fusilamentos.

Dirixiuse a Errazti coa esperanza de que a coidase coa dilixencia e o coidado que se merecería. Porque coñeceu e admirou ao seu dono desde que era neno, “era unha estrela”. Porque foi a asociación Mendigoizaleak a que uniu as afeccións ao monte. Despois, porque tamén leu e gozou dos seus escritos. Porque enxalzou o seu “eúscaro limpo”.

O pasado 1 de xuño ambos deixaron de ser secretos para realizar unha presentación pública en Larrabetzu. Unha delas estaba ben embotada nun perchero de pé. E ergueito, cheo, grande, precipitado, irradiando a cor da terra que é difícil de imitar, denunciando a falta do seu dono, ignorando o tempo.

O segundo era máis modesto, o seu patrón de longos anos. En lugar de medir as forzas para falar, curvadas, fráxiles, esgotadas pola marcha de 88 anos, case abatidas polo acoso do tempo. Pero era firme. E alegre. E tranquila, cumprida a misión que lle encomendou no centro da súa vida.A
visibilización de ambos, a complicidade de ambos, dedicoulle unha sincera homenaxe ao poeta. E un valor engadido á Literatura.