sen el non podemos vivir. Todas as semanas recibiamos o salario no sobre. Chamabámoslle cobrar o sobre. Inclúe nómina. Analizabamos o que nos quedaba por facer para facer o pago a casa, o que queriamos gastar por defecto. Co fin de non endebedarnos, tiñamos petos en caixeiros de banco. Nas empresas máis grandes, unha parte adiantábasenos cara ao día dez, dándonos a totalidade a fin de mes. Así pasamos anos e o sistema funcionábanos. Aos poucos os bancos comezaron a ofrecer os seus servizos ás empresas e a todo tipo de provedores. Desapareceron os armarios e os petos. Tivemos que acudir aos bancos para cobrar os honorarios. A relación coa empresa foi substituída polo banco. E empezaron a ofrecernos créditos para todo en garantía dos nosos salarios. Colléronnos no seu empeño, empezamos a acumular a débeda sobre a débeda, comprando incluso o que non necesitabamos, deixando a nosa administración nas súas mans, que se nos derretía o diñeiro nos números dos documentos bancarios. Agora avísannos de que gastamos o que non tiñamos, mentres pagamos o que non gastamos na realidade, o que os bancos malgastaron connosco.