Martha Marcy May Marlene. Dirección: Sexan Durkin. Actores: Elizabeth Olsen, Sarah Paulson, Hugh Dancy, John Hawkes. 2011, Estados Unidos. 102 min.

De verdade? É a nova irmá deses insoportables poldros de Olsen a protagonista da película? Pois ben, está claro quen ten talento nesa familia. Elizabeth Olsen interpretou perfectamente a dor, a confusión, que aos poucos se converterá en paranoia dunha moza que se escapou dunha seita. E interpretou moi ben o seu arrobamiento inicial dentro da seita, o seu temor. Ambas as historias se intercalan por flashback na película e tamén na cabeza de Martha, que é o seu verdadeiro nome, aínda que dentro da seita chamar Marcy May, e responde co nome de Marlene ao descolgar o teléfono, como o resto das mozas da seita.

O director desenvolveu unha interesante viaxe psicolóxica e físico a través da ansiedade e as debilidades da cabeza. Porque o ser humano pode volverse débil, dependente e buxán, case sen darse conta, baixo o control dun líder que parece agradable e sabio. Pero, incluso sacándoa da seita, a protagonista non pode adaptarse á vida burguesa da súa irmá e do seu marido. É un gran contraste para Martha –Marcy May? Para Marlen?–, máis afeito ao modelo de seita que ás normas sociais. Un pouco máis de trauma, recente. O director debuxou con forma a inquietude e a ansiedade, así como o dobre rostro das seitas, cotián, tranquilo e á vez sospeitoso.

Si, a pesar de que a tensión se mantivese, a película podería ser máis forte; e sobre todo, o final, mellor dito, a ausencia de final, deixa coxa o resultado. Pero a cambio, xunto a interpretacións de Sarah Paulson e Hugh Dancy, atopamos a Olsen. A súa mirada perdida, fraxilidade, naturalidade e frescura. Prevémoslle un percorrido moi frutífero. De verdade.