Era o ano 2000, era unha moza de 20 anos. Cando Flamarique, por pura casualidade, estaba na escola, empezou a buscar o foniatra e a sondar as posibilidades da voz. Goia-Aribe acudiu a un foniatra que acollía a varios joteros: “Pero non a calquera, necesito un susto”. E o foniatra mandou Arantxa. Josetxo, co saxofón e o teclado, chamou á casa dos pais da nova e achegouse á mesma. Explicoulle o proxecto e Arantxa dixo: “O ceo fíxome caso!”. Foi o inicio dunha frutífera colaboración.