Din que crecemos sempre contra algo, un pouco máis en Euskal Herria que en calquera outra parte. Unha vez máis, o pasado 3 de febreiro, nas xornadas sobre a Constitución e as Linguas Públicas de Francia celebradas na Universidade de Baiona presentóusenos por mor dos dereitos lingüísticos e a legalización.

A xulgar polos currículos dos convocados á mesa, era evidente que non había esperanza posible, que non había solución. Con todo, confiaba en que certas gretas, curiosas e inxenuas, do sistema, presentaríansenos como útiles. Descubrín un mundo estraño, o da lexislación, o dos lexisladores, correctores e intérpretes, e de aí as necesidades futuras das nosas linguas.

As leis son inflexibles en si mesmas ao ser escritas e aprobadas, lidas e cumpridas, e curiosamente tamén poden ser un obstáculo aos dereitos. Con todo, sen lei, as posibilidades do eúscaro, incluso as máis subordinadas, dependen da boa vontade, non das prohibidas, senón das permitidas.

A semana pasada, aquí David Anaute dicía: “A miúdo pásanos ser partidarios dunha idea e quedarnos no seu defensa (...) sen saber por onde tirar”. Así estivo doída durante uns minutos a actividade cultural vasca. As leis escritas negaránsenos sempre que ataquen á Constitución. Non se pode cambiar a Constitución. Non podemos facernos crer que os nosos dereitos non son xustos: a + b demostráronnos que son imposibles. O universo non é o suficientemente amplo como para que teñamos un lugar nel.

De todos os xeitos, o 31 de marzo temos unha cita para encher a rúa Deiadar kari a favor do coñecemento e os dereitos das linguas. É unha mobilización coa lema de todas as pretensións e esperanzas que levamos dentro: unha oportunidade para facer ouvir as nosas reivindicacións, unha mobilización ampla, ao redor dun lema único, compartida por todos os defensores das linguas minorizadas do Estado francés desde Ipar Euskal Herria. Sen ser soberanos, os logros que nos son debidos seguirán sendo longos e laboriosos.

O Berro deste ano, como de costume, espértame unha gran esperanza e os que ouvín hai pouco non decepcionaron ese sentimento. Dado que a euskalgintza non é unha falta de resiliencia, reunirémonos tan animados como nunca para facer ouvir o desexo de vivir en eúscaro, convencidos de que algúns camiños son demasiado laboriosos, que outros se poden atopar.