A música sempre me acompañou como compañeiro de viaxe: o gozo dos momentos desesperados e o sostén dos momentos doces. A gusto escoito o de ninguén, pero cantar cos meus amigos é para min o colmo do pracer.

A profesión ponme de face aos mozos, e recoñezo que me sorprendeu a relación que moitos teñen coa música. Véxoos pola mañá, coas orellas cheas de auricular, ouvir e ouvir música, dondequiera que estea e en todo.

A tecnoloxía dálles esa oportunidade e eles aprovéitana até o límite. A verdade é que os demais sempre fixemos o mesmo, coas tecnoloxías da época (televisión, coche, teléfono móbil...): no canto de adaptar os trastes ás nosas necesidades, rendémonos/rendémosnos ao seu ritmo, en detrimento de nós mesmos.

Con todo, confesando isto, gustaríame saber que é o que senten naqueles raros que non teñen máis remedio que quitarse os auricular, si danse conta de que, aínda que tamén poida ser a tumba da música, o silencio é sobre todo o berce da música.