Mentres en Euskal Herria está a abrirse un novo escenario político, no ámbito sindical están a aparecer nubes de evolución, tanto na rúa como na rúa. Iso púxose de manifesto a semana pasada, tras a entrevista que o secretario xeral dELA, Txiki Muñoz, deu ao diario Gara. Estas nubes poderán desaparecer antes de que algunha violenta tormenta eleve a unidade da maioría sindical abertzale formada por ELA e LAB. Esa unidade de acción, segundo a esquerda abertzale, deuna por rota. ELA, pola súa banda, acusou á esquerda abertzale e a Bildu de cometer a ruptura. Desde a orbita da esquerda abertzale e desde LAB fíxose un chamamento a ELA para que asuma a súa responsabilidade. Ante este momento histórico e nunha grave crise sindical, está ben pedir responsabilidades. Unha responsabilidade que non só debería esixirse a ELA, senón que tamén se pode esixir a LAB, á propia esquerda abertzale e a Bildu. As cousas non chegaron a esta situación só por unhas frases dun dirixente sindical. Cada sindicato sábeo ben. Na loita sindical, non poucas veces, hai intereses persoais e corporativistas á hora de marcar as “hegemonias”, e ás veces anteponse aos intereses xerais do pobo. Os sindicatos non teñen demasiados obstáculos para unirse para loitar contra os gobernos capitalistas de aquí e de alá. No caso de Euskal Herria, agora hai un Goberno, como a Deputación Foral de Gipuzkoa, en mans da esquerda abertzale. Xa deu pasos na reforma fiscal e ELA non comparte esas medidas, xa que cree, e non sen razón, que son liberais e continuistas, salvo algúns matices. A este sindicato, hoxe en día profundamente anticapitalista, ninguén poderá acusarlle de “embriaguez”. Antes de tomar as decisións desa reforma, foi a esquerda abertzale e Bildu a que debateu tamén con ELA, sindicato maioritario en Euskadi? Se non o fixo, por que? Responsabilidade, si. Pero de parte de todos.