II Cúmprense
sesenta e seis anos
do mes de xullo, acaba
de dar o mar a
cambio dunha pensión.
Até entón, nas planicies das
ondas, o Quixote, sen
Sancho, era un home de costas
anchas e gordas.
Adoitabas ir á parte dun

abrazo… Case o
esqueceu, non me acordaba de que tiñas un corazón de
bape…
ata que che fallou unha vez.

III
“Nenos, imos a
Loiu se papá




se vai, bo…” Cun abrazo desaparecías, cun abrazo
cada un; quedabamos todos mirando
ao ceo… “Cal é o seu avión?” “Aí voa,
iso é!” “Mamá
non volvo, os saúdos son un rolo; déixanos
aquí e vaise
lonxe…” Canto agradecería esta
despedida!

IV.
Seis meses despois
en todo o mundo, o problema dos pequenos
agasallos que traía o
regreso a casa.O
último foi unha
luva negra de
béisbol, que o
usaría si non fose
a esquerda,
pero para que non sintas
o peor pai do
mundo,
non conteiche o que
todo pai sabería.

V Cando
eu non era máis que un neno de
seis anos, a
señorita María Luisa
empezou a preguntarme:
-O teu pai vén?
Non faiche feliz?
-Si saio dun
salto e encántame
, cando se
marche chorarei en voz alta...
Xa sabía
vivir sen pai,
pero agora, por que
non sinto tan tranquilo?

Si non
gardase a necrolóxica dO
Correo na Carta VIN,
aínda podería
pensar que fuches a traballar, que estabas a esperar

no porto para visitar a carabela de aceiro en Camerún, Bruni


ou Venezuela… Case pensando, non é mellor así: penso
que de neno o pensaba, que

estás no
barco no que
vives feliz.

VII

Xa non son un neno,
non teño o carné
de mozo, pero creo que todo isto gardouno
ben:
Saiba
vostede que
está vostede no
sitio en que
se atopa o meu pai e
o meu mariño, que o seu
fillo lle quere moito, quizá coma se non fóseo
mentres viviu, pero para que non
lle faga un
futuro cruel e cruel, consólase pensando que vostede queríao.