Amaia Iturbide faiche pasar un momento do hermetismo e da poesía pouco críptica á lixeireza –A ambos os dous lados da escaleira (1986), Itzulbidea (1992), Aulas e campos (1994), As flores mudas e o matrimonio do mollo (2006)–. Tampouco puidemos definir con exactitude as horas do último Labirinto (2008), de tal forma que non puidésemos resumir tantas poesías. Unha forma clásica, referencias á arte, un ritmo pausado... Iturbide farache entrar de forma suave, pero aos poucos verás como a linguaxe se vai enroscando, as liñas cheas de cor, a cabeza de imaxes: “En Stanley Kubrick mostraban A clockwork orange,/ collages de quioscos/ simulacros de carteis ou/ museos rueiros/ ocupaban un espazo propio”. Así é o estilo de Iturbide, ás veces inchado, ás veces pop, que inventou un lugar propio e especial para usar a imaxinación de forma libre.

A principal ferramenta para o poemario foi o símbolo. O propio escritor tamén di cal é o tipo de simbolismo, derivado da realidade: “Vai desde un simbolismo inicial ilimitado ou afastado até un simbolismo asociado a un día a día. Os simbolismos tamén son parte da realidade”. Débese

, por tanto, ir máis aló e máis aló do sentido estrito da palabra, para chegar a unha comprensión total do seu significado. É o inimigo do visible e da definición do vocabulario cando comezan as pegadas do escenario, contrariamente á falsa sensibilidade, que supera a descrición obxectiva. Iturbide utilizou a linguaxe poética como linguaxe de coñecemento en busca de confusións e novas sensacións: “Teño mazá dentro do mercado/ no escudo do patio/ detrás da

máscara buxán”. Necesariamente, a lectura tamén debe ser aberta e sen prexuízos. Esquéceche da forma real das cousas, presta atención ao poeta, entra con el na terra que promete outra lóxica que non ten lóxica. Só así podes tocar ti, que che achegas ao libro, o subconsciente do escritor. Ás veces descubrirás a beleza do Parnaso e outras veces, a través do artificial e o feo, un mundo futurista imposible. Si dixemos que a hora do labirinto era recomendable, pareceunos aínda máis fina cando comezan as pegadas do escenario. Teñen en común a capacidade de expresar ideas fortes con palabras aparentemente suaves, a tendencia á metafísica, o uso da hosquedad e o dominio do ritmo, pero nesta ocasión o escritor bilbaíno deu un paso adiante, mantendo o rumbo.