Este cómic (en parte) autobiográfico trata sobre a situación que viven en Bélxica os refuxiados políticos de orixe africana. Judith Vanistendael dividiu o libro en dous partes. Distinguiunos claramente, non intercalando estilos de debuxo diferentes, senón abordando a narración desde puntos de vista diferentes. A primeira parte conta o que se coñecen Sofía e Abú de Togo. Eles son os principais protagonistas da historia, pero o autor contou a historia de amor de ambos desde a perspectiva do pai de Sofía. A elección da súa filla non lle gusta demasiado, e fai un gran esforzo para que a situación non lle saia ben. Esta primeira parte está chea de ironía, e o lector irase con frecuencia co sorriso, grazas ás ocorrencias e reflexións dun home que tivo un toque brutal con Homer Simpson. É xenial, por exemplo, que a miña muller empece a falar de albano-kosovar e ela imaxínese aos marcianos na cabeza, coma se non entendese a realidade que lle rodea… Quedo coa primeira parte do cómic, especialmente pola orixinalidade da narración.

No segundo imponse a visión de Sofía. Abú xa non vive con el e lembra os momentos doces e amargos que viviu xunto a el. Os pesadelos da primeira parte adquiren unha dimensión máis tráxica na segunda parte, redondeando o libro. A editorial Norma publicouno dentro da colección Graphic Journal, que aúna o xornalismo de denuncia e a novela gráfica, como Brancaccio, que fala da mafia siciliana e que mencionamos no número 2.280 de Argia. Dous de dous. A colección ten un aspecto moi bonito.