A luz desas películas, a música de Maite Idirin, o afluente de Bilbao, unha longa vista aérea de caseríos e campos, con música de Ruper Ordorika e Roberto Moso... Foron os tempos nos que o cine vasco e até a identidade vasca estaban a reconstruírse cunha especie de urxencia. Agora que nos deixou Antxon Ezeiza, volvín á sección Ikuska, producida por el e Luís Iriondo, entre a inquietude e a melancolía. Sarrionandia tamén di: hai unha diferenza fundamental entre a inquietude e a melancolía, ao quebrantado estragóuselle o mundo dos legumes, ao melancólico destruír a si mesmo.

E botei en falta épocas que non vivín, botei de menos o que non perdín. As profundas imaxes e ritmos pausados daqueles documentais son o buraco do que logo vin transformarse. Nunca as vivín, pero, con todo, nunca desapareceron da miña mente as chamas do renacemento vasco. Entón bebemos e bebemos o que se escribiu, filmouse, tallouse e cantouse. Na serie Ikuska atópanse, entre outras cousas, as bochas desta poción.