Do mesmo xeito que o piñeiro negro Insinis (Pinus radiata), dúas árbores traídas de América queiman a paisaxe do meu outono. Como aguias no costado do boi, zas! De puñaladas nos ollos. As cores máis rechamantes, os desas dúas árbores que non me gustan. Traídos e difundidos polos gardas forestais, crendo que ían dar grandes madeiras.

Carballo do Norte ou carballo americano, Quercus rubra. Como di a palabra “Rubra”, no outono o hojaldre ponse vermello, escarlata. A madeira tamén o ten, arroxada. O carballo, quejigal, quejigal e aciñeira, presenta escasa madeira en comparación coa dos seus queridos. Aínda por riba, na nosa contorna está completamente enfermo, non é fácil atopar un carballo san do Norte. Si non se trata dunha árbore derrubada polo traseiro, verás as ramas que caen das ramas enteiras ou que están encaixadas na árbore. Unha madeira case informe polas poucas árbores que se levantan e se desmoronan... Márchese! A todo o que me dixo, recoméndolle que non cambie en nada o carballo do Norte.

O dedal do mesmo xastre que viste de vermello ese carballo nótase tamén no vestido de outono do segundo. Amarelo, de ouro, destacado de lonxe. Árbore de Idi-Corazón ou Tuliparbol, Liriodendron tulipifera; literalmente, o corazón de boi ou árbore que dá lirios como o tulipán. Tamén americano, salvaxe nas Montañas Rochosas e na conca do río Ohio. Hai algúns exemplares illados en rúas, parques e hortas. No bosque, con todo, non hai moitos anos que se sitúe na parcela. A madeira da categoría foi a escusa para que esta árbore empezase a cambiar. É unha escusa! Parece tamén unha madeira lenta. Populus nigra, do tipo macarral, cun máximo de 480 quilos por metro cúbico. Absolutamente insuficiente. Para facer papel e, como moito, para os cadaleitos.

Con todo, estas dúas árbores poden agruparse polo menos nun xugo: crecen rapidamente. O tuliparbol pode alcanzar o quince metros en once anos. Gardas tesoureiras, froito dunha dobre afección. E desbástelle os ollos.