CIU non é Cataluña, pero é a que máis se parece a Cataluña tras as eleccións de onte. Nunca, nin sequera na época das sucesivas maiorías absolutas de Jordi Pujol, CIU conseguiu ese nivel de representación. Artur Mas é o presidente da Generalitat, Xabier Trias é o alcalde de Barcelona, e Josep Antoni duran Lleida é o xefe dos comicios do Estado. Son, sen dúbida, resultados históricos.

Pero, pasada a euforia –despois de que Duran falase, ata que os fans converxentees/converxentes gritasen “independencia”–, queda a crúa realidade. O tsunami azul sucedeu de verdade, e a España española, detrás da súa opción máis forte, tentou blindarse detrás da que menos esquerda histórica ten. E iso é, polo menos en aparencia, o que ten que facer a España que ten que propor un novo sistema de relacións entre Cataluña e España. En política non é imposible, pero ese entendemento está moi preto do imposible.

As pistas non tardarán en aparecer. Se Artur Mas non logra un pacto fiscal máis xusto, o seu mandato dobregarase entre os quirófanos pechos e os profesores enfurecidos. E ten pouco tempo.

Pero o que pasa é que o de Cataluña foi histórico, e o mesmo foi o de Valencia. Por primeira vez desde a República, un deputado politicamente valenciano ocupará un escano no Congreso dos Deputados. É unha innovación que se une a un país que vén de Joan Baldoví pero que é novo.