Dous irmáns. Dirección: Imanol Raio. Actores: Bingen Elortza, Aitor Coteron. Euskal Herria, 104 minutos.

Hai vinte anos que lin o conto Bi anai de Bernardo Atxaga. Máis tarde lin Obabakoak. Acordeime entón de Daniel e de Pablo, veciños de Obaba. Dous irmáns non están en Obabakoak. Son vellos tempos para min, e agora que vin a película Bi ANAI, a verdade é que non me acordo deles.

“Á fin e ao cabo, afastándome o máis posible do libro e mantendo toda a fidelidade a este, o obxectivo é crear unha nova linguaxe propia que non quede só na pel”, lin a Imanol Raio, director da película, despois de ver a película.

Para entender a dous irmáns (ou Obaba) é fundamental que gañemos tempo, mentres que en Obaba non hai tempo. Ou non existe, como o que nós vivimos. O tempo non existe de feito. O tempo é a variable que as persoas nos impuxemos. Cando nos penetramos na literatura –a ficción– vivimos fóra do tempo cotián –ou queremos vivilo–. Sentimos unha fascinación polo nivel do libro. Porque o tempo é unha fascinación segundo a nosa imaxinación, unha variable máxica.

Estou convencido de que a fascinación do cine –historia, entrevistas, imaxes, montaxe, música...– é unha linguaxe diferente ao que creou Imanol Raio para os seus dous irmáns. Para min, por suposto. A vida vívea cada cal á súa maneira e o cine vívea. As imaxes de dous irmáns son fermosas, fermosas para gozar da vida, e o cine, para o meu gusto, é sobre todo unha imaxe. Pero nada é absoluto. A imaxe, en función da propia imaxinación, necesita un tempo.Os habitantes do mundo de dous irmáns (ou Obaba) viven o seu propio tempo, e os espectadores da sala de cine viven o outro. Outro tempo, no meu caso. Os personaxes desta película non son naturais, están fóra do meu tempo, moi lonxe (están) dos recordos que gardei dos irmáns Daniel e Pablo.