Eran os que distribuían propaganda a disposición do público desde Luís Mariano de Irun. Parella mixta dun cincuenta anos. O home fíxoseme familiar. Pareceume habelo visto na televisión. Así era. Falaban con dúas mulleres da mesma idade. En castelán claro. “Nós aspiramos ao cidadán, non ao territorio nin á lingua, ao cidadán” ouvinlle dicir ao home. A muller engadiu que “a Constitución é un límite”. Seguín ao meu paso. Ao ouvir isto, ocorréronseme varias ideas confusas e varias decenas delas. O que dixo o rico ao desempregado, aínda que axuda, é que o diñeiro non achega a felicidade por si só. Porque cidadán que desde o territorio español fala a Constitución galbahe en castelán, non son eu, un vasco que vive en Lapurdi, que nestas eleccións vai emitir o seu voto por correo, un cidadán humilde que non ten unha constitución que lle garanta no territorio do eúscaro. E un político que non acepta esta situación de dependencia é ignorante ou simplemente cínico, en calquera caso moi perigoso. E o baleiro, si os de UPyD fosen especiais niso, os que teñen a impunidade de considerar a españolidad como unha enfermidade social, son moitos e rápidos nestes ámbitos. O devandito, para os ricos o diñeiro non é tan necesario.