Queremos o mellor para quen máis amamos. Sabemos facer a máis crítica ao que queremos ver como mellor, porque queremos que as melloras veñan o máis rápido posible. Os escritores vascos –a prensa vasca en xeral– practican moi pouco a censura, polo menos tratan de ir en contra, xa que a censura é un gran instrumento que entorpece a democracia. En consecuencia, lemos opinións de todas as cores sobre o final da banda armada, mesmo no referente á hora dese final. Durante a Segunda Guerra Mundial, cando o xeneral Charles de Gaulle chamou a tomar as armas e estas calaron, ninguén dubidou da súa decisión. A resistencia alxerina, ao tomar as armas o FLN, ninguén puxo en dúbida a actividade militar do FLN. En ambos os casos, a consecuencia destas decisións foi a vitoria. No noso país, os problemas fundamentais, cando a situación de moitos militantes está en auxe, comezan a desmontar o muro. Necesitamos un muro cada vez máis rápido para resistir á propaganda contra o patriotismo que iniciaron os estados.

Co fin da actividade armada, a pluma dalgúns editorialistas dá a impresión de que o conflito termina e que ademais se podía terminar antes. Quen temos a oportunidade de ler a prensa dos dous estados que nos rodean cada día, unha vez terminada a actividade militar unilateral, non cambiou nada! Non hai un proceso de paz, a guerra psicolóxica, a guerra ideolóxica que leva a cabo a través da prensa ver máis rápido que nunca.

En novembro no Estado francés celebraranse polo menos dous xuízos en contra de militantes vascos. Non se percibe ningún achegamento de presos. Que temos demasiada présa, que o proceso ten o seu ritmo e que hai que ter paciencia. Claro que sabemos todo iso, pero os estados seguen en marcha. Acolleron con sorpresa os novos fitos que puxo a esquerda abertzale, necesitaron un momento para readecuar o seu discurso, pero aí están os que atacan. A prensa francesa sentiuse obrigada a referirse explicitamente ao fin da actividade militar.

O proxecto do noso movemento é ser liberador, para iso é moi bo expresar opinións, móstrannos que os cidadáns están sans e que non teñen medo, dinnos que non queren censura.

Somos un pobo moi pequeno, moi potente porque sabemos reinventar o noso. As estatuas son xigantes, non veñen favorecer, veñen pisar. Agora tócanos a nós protexer o noso e o noso ata que todos regresen a casa. Hoxe tamén hai trincheiras. A historia xulgaranos.