Cando vimos o documental Comprar, tirar, comprar, producido polA 2, a canle francesa de arte, Televisión Española e Televisió de Catalunya, empezamos a sacar da boca o concepto Obsolescencia programada. Á hora de crear novos produtos de consumo (baterías, lámpadas, impresoras, etc.), puidemos saber que os produtores deseñan produtos que rompen e desfasan rapidamente, é dicir, que á súa vida útil impónselle deliberadamente “death dáche” ou “día de morte”. Así me sentín eu tras a declaración de ETA de que “decidiu o cesamento definitivo da actividade armada” que fixo pública. É dicir, a obsolescencia programada como un produto roto rápida e intencionadamente. “Si soubese explicar as cousas non cantaría”, diría como o gran Mikel Laboa agora moi a gusto. Pero tocounos vivir un “momento histórico” (non me gustan os momentos históricos, para dicilo claramente, parécenme unha putada os momentos históricos), e coa inmensa sorte de colaborar nun semanario tan importante como Argia. A consecuencia é que teño que dicir algo, iso é o que esperan de min non só os ttakuneros, senón tamén os lectores, e non podo esconder a miña cabeza. A ver si explícome. Como me alegrei de ouvir a noticia, por suposto! Pero unha vez limpa o sangue, xa non quedan máis que as mazaduras da ferida. Ante o anuncio de ETA, seguín as declaracións de urxencia que fixen a Euskadi Irratia, a ETB, todas as reaccións en case todos os medios de comunicación, estiven atento tárdea-noite do 20 de outubro. Deime conta de que todos os entrevistados sentían a necesidade de dicir algo que foi igual a todos: a súa idade. Eu teño 39 anos. Agora teño 52 anos. Eu teño 41 anos, un fillo de 14 anos e unha filla de 4. Eu teño 57 anos. Teño 67 anos. Teño 77 anos. Todo o tempo. Toda a nosa vida pasámola na casa do conflito político. E o problema é que tamén nós envellecemos antes de tempo. Eu envellecín pouco despois de celebrar a declaración de ETA. Como un electrodoméstico que ao chegar a un punto rompe, estrágase ou deixa de funcionar. Non querería morrer sen ver o final de ETA! Miles de persoas que soñaban como un soño imposible han morto sen poder ver o final. Estaba convencido de que non vería a ninguén máis. Pero verei a paz definitiva antes da paz definitiva. Con todo, colocándome ante o espello do pasado e o futuro, hei visto que as consecuencias que me deixou en “os fenómenos socio-político-culturais” son indelebles: a incontinencia popular, a desnutrición popular, os problemas da vista popular e do oído popular, o illamento popular que se converte en depresión popular, etc. É dicir, hei visto que tamén a min aplicóulleme un proceso de obsolescencia de gran intensidade. E non se jactaba de chegar a esa vellez. Da mesma maneira que haberá que facilitar as formas sostibles de reciclar as pezas, cando haxa que renovar algo para non ter que tirar todo o dispositivo ao lixo, tamén os que fixemos unha vida longa con danos de todo tipo provocados polo conflito deberemos buscar unha cura e adaptarnos á nova era ata que o médico decida que estamos en condicións de integrarnos. Pola contra, países como o noso se converterán en vertedoiros controlados para os residuos da política.