-gritaban en ton lixeiro, ensaiando acertadamente os compasados e dando a entender que aprenderan ben. E coma se tratásese dun ritual ao ritmo, os brazos no alto, os puños no alto, os dedos longos e desafiantes, os circundantes azuis de uniforme cortaban o enreixado. Disfrazados coa camiseta txuri-urdin, a ikurriña mostraba o seu orgullo no aire. E esa liturxia, cada vez que algún futbolista do Zaragoza facíao á terra. Tamén tiñan unha canción de amor dedicada á Real, composta por unha mensaxe poética como “cada día che quero máis”, no que se explicaba a que creadores están dotados. A saída de Griezmann tróuxonos a estrela dos eslóganes: Ofrecíanlle “Griezmann cabrón isto é afección”. No de España temos excelentes integrados. Os que estabamos preto deles, os que foramos en cuadrilla, aos que no meu caso gústame máis o fútbol que a Real, pillámonos coa vergoña dos veciños e fómonos a casa todo o partido. Afortunadamente, pasamos o fin de semana cun compañeiro que nos gustaba e a viaxe a través do Restop devolveunos a normalidade. Dificilmente volveranme a atrapar un día así, seguirei o fútbol coas repeticións e aproveitando a distancia que establece a televisión.