O vídeo está gravado no laboratorio. Entra o avó da txapela vasca, colle a guitarra e comeza a cantar no newspaperman (“Le compadezco ao xornalista”). O cantante é o químico Christopher Busby, de 66 anos, que leva anos en campaña contra as centrais nucleares tras o accidente dun tren en Chernóbil.

O vídeo pódese ver desde a zona da luz. “Sinto piedade polo xornalista / Non sabe como chegou / A mentir / Con métodos maliciosos / Tomando como fonte as mentiras / A morte dos trapicheros / Encubrindo as verdades das cousas / En cada respiración corrupta”. Se Ai Koldo Izagirre collese o de Busby e puña a copla en orde, como fixo cos cantantes daquel Québec de Tapia. O de Busby está inspirado na famosa I pitty the poor emmigrant que Bob Dylan interpretou hai tempo e outros moitos, entre eles Joan Baez e o grupo Planxty, entre outros.

“Le compadezco ao xornalista / Cada hora que vive /Está tan só / É tan oco e poderoso / Ese opinador… todos os días / O que está a matar aos nenos / O que se coida de si mesmo / O que se esconde a fuxir”. De quen fala o polémico doutor?

Trátase de George Monbiot, de The Guardian. Este, xa o contamos noutra Net Próximo, publicou un famoso artigo ao día seguinte das explosións en Fukushima proclamando que el converteuse nun home a favor das nucleares, porque se demostrou que as previsións dos ecoloxistas e os científicos catastrofistas sobre esta enerxía non eran máis que palabrería. En definitiva, que Fukushima non matou a ninguén, que vai servir para mellorar a seguridade das centrais e que son necesarias para combater o cambio climático.

Monbiot citou ao científico Chistopher Busby como modelo dos ahoberos. Coñecidos o un do outro, este lanzoulle un reto: ti e eu, nunha mesa pública, a elixir ao xuíz. Como o inimigo rexeita o desafío, Busby, que sempre leva unha txapela vasca no casco, fíxolle un novo reto como pobo deportista: en versos corridos. Á persoa experta en comunicación en coplas curtas.
Con todo, o químico cantante, que conta cunha ducia de cancións en Internet, co grupo Care Free, explicou que está a traballar en moitos xornalistas, ao non ser así. Xornalistas e científicos que colaboran co lobby nuclear. Nas últimas coplas da canción di: “Que se vaia ao mundo dos falsos xornalistas / Que vaia ás súas amigos / Accións e / Beneficios do uranio / Aos expertos en venda / Aos que amenten tanto que respiran / Aos que envenenan o mundo / Morte con radioactividade”

Christople Busby é doutor en física e química. Durante anos estivo á fronte dos Verdes de Gran Bretaña, no campo da política e a militancia. Con todo, o Goberno de Londres chamou reiteradamente aos comités de expertos que elaborou para analizar o risco da radioactividade. Estivo en Iraq e Kósovo investigando as consecuencias das armas de uranio empobrecido e foi detido. Tamén traballou moito a toxicidade dos metais pesados. Nestas comisións académicas case sempre se quedou en minoría.

O átomo non quere testemuñas

Os nosos netos saberán si as previsións de Busby e doutros expertos como Alexei Iablov, ferventes militantes antinuclear a enerxía nuclear como el, son correctas ou demasiado catastróficas. Pero xa sabemos que acertaron na gravidade de Fukushima, a diferenza dos que dicían que “todo está controlado”. Por segunda vez Busby adiviña a traizón de moitos xornalistas e expertos ao denunciar.
Velaquí un exemplo da semana pasada. O pasado 7 de outubro a axencia americana Energy News difundiu o seguinte: para o 22 de marzo as autoridades estadounidenses sabían que todo o combustible usado (100%) que había na piscina da unidade 4 de Fukushima voara no aire, do mesmo xeito que a metade (50%) e 2.ekoaren da unidade 3 (25%). Emisións atmosféricas mínimas de 336 toneladas, entre as que se atopa o combustible MOX con plutonio, contido na unidade 3. Ademais, nos tiroides dos nenos de Alaska detectáronse indicios de radioactividade na zona. A información está baseada en correos electrónicos filtrados pola administración, polo que é completamente de fiar. E a pregunta: é posible que os principais medios de comunicación gárdeno en segredo?
Chegados a este punto, hai que mencionar a censura. En moitos países utilizan a censura de Fukushima. En Rusia, por exemplo. O Estado ruso gasta millóns de euros dos fondos públicos para extraer noticias sobre a enerxía nuclear dos medios de comunicación e pagar campañas public relations a favor do átomo. Vladimir Slivya, Alisa Nikulina e Maria Kaminskaya mostraron no espazo Bellona como o Goberno paga a Rosatom o esforzo de blanquear a enerxía da compañía.

Pero en Xapón as autoridades chegaron máis lonxe. Coñecíanse as manipulacións que se levaron a cabo alí tras a crise de marzo: aumentar legalmente a dose de radiación que a poboación pode soportar ao ano, ocultar informacións, non medir a radioactividade ou equivocarse colocando os aparellos fóra da terra, etc. Agora o estrito control das informacións chegou á regulación legal.
“Xapón aprobou unha lei que permite á policía e aos propietarios de centrais observar sen restricións a actividade en Internet e eliminar de Internet información ‘maligna’ sobre as radiacións de Fukushima”. Foi presentado por Alexander Higgins o pasado mes de xullo. Higgins sabe algo de censura, xa que a el tamén lle apagaron a web durante unhas semanas.

Por certo, entre os xornalistas e voluntarios que seguen as noticias de Fukushima hai un novo costume: se aparece un interesante documento escrito ou vídeo, un tenta baixar da rede e gardalo, polo si ou polo non. Así se conseguiu salvar e reintroducir materiais moi importantes. Entre eles, os que emitiron algunha vez as televisións públicas e desapareceron da noite para a mañá.
Tan grande é a diferenza entre o agudo ómerta que hai nos principais xornais e televisións de Fukushimaz e a variedade de fontes que hai en Internet. As noticias que se xeran no propio Xapón difúndense en varios idiomas, recompilando e clasificando documentos oficiais para manter vivas as crónicas máis substanciosas que se desvanecerían nunha semana na illa.

A estes difusores teranlles que buscar información cando a próxima sacudida de Fukushima abrirá os medios de comunicación máis inútiles.