Segundo unha enquisa publicada recentemente en varios xornais, a organización ou o equipo humano que menos confianza xera no Estado español é o dos políticos. Debería ser unha noticia inquietante, pero ninguén parece que se sorprendeu, nin que vaia cambiar nada. Parece que vivimos como o aceite e a auga, á beira, pero en dous mundos diferentes, e os intereses e as necesidades dun e outro son moi diferentes.

Un das mensaxes que estamos a recibir nos últimos tempos por parte dos políticos españois é o que me preocupa moito, o do ensino. Levamos anos, décadas, escoitando que o ensino é absolutamente necesaria para o progreso da sociedade; avanzando nas ideas, unha sociedade máis democrática, participativa e educada, e avanzando na calidade de vida e no desenvolvemento económico. A través do ensino conseguiremos reducir a pobreza (económica e cultural), mellorar as condicións de vida e reducir as desigualdades económicas e sociais entre homes e mulleres.

Tivemos Finlandia e países do norte de Europa, exemplo diso no desenvolvemento do ensino. Os servizos sociais están moi desenvolvidos, teñen axudas para ter fillos (e despois), o sistema de ensino está moi aprobado, de calidade e preto da familia. Ser profesor é bastante difícil e estas persoas teñen un gran recoñecemento social –son responsables da formación dos seus fillos e fillas–.

Durante anos, digo, dixéronnos que o ensino é moi importante. Que o diñeiro gastado en escolarización non é gasto, senón investimento; que nunha sociedade cada vez máis culta a calidade de vida é maior.

E xunto a todo isto, agora, sen disimulo nin disimulo, vén un ataque brutal contra o ensino. Desprezando o traballo do profesorado, en lugar de axudar a un sector cada vez menos prestixioso a nivel social, estamos a ouvir insultos contra el por parte dalgúns políticos. É terrible, e creo que só ten unha interpretación: a intención contraria á democratización da sociedade.

Non lles interesa que a xente pense, que se reduzan as diferenzas de clase, que melloren as condicións de vida dos de abaixo. Non cren na democracia que tantas veces reclaman... E, con todo, serán os cidadáns os que en España e en Euskal Herria promovan este tipo de políticas.