No século XVI, cando o leste de Europa estaba cheo de terror, os otománs paseábanse tranquilamente por Istambul, máis orgullosos dos que mostraban as xoias máis afastadas... En casa tamén podían coñecelas. Encadeada nos pliegues do turbante, corazón de boi (Tulipa sp.) Quen podía explicar o que máis lles chamaba a atención, era o que andaban dando voltas e máis voltas polos arredores?

No noso é difícil ver un chapeu, unha txapela ou un pano con flores, si non é nalgunha ocasión. Pero non ir coas flores pegadas. Quen non está atascado nalgún aspecto do peito de ninguén (Rosa sp.) Viches algunha vez a unha? Deberiamos recuperar este costume case perdido. Portar a ikurriña ou emblema dalgún club deportivo monetario. O máis famoso matador de porcos do noso país, o porco Demetrio de Gaztañaga, como o carpinteiro o lapis, levaba o caravel (Dianthus caryophyllus) sobre a orella, dunha forma moi elegante. Debía de estar rodeado de bos cheiros... Sinto feliz de verter na boca o picado dun lado para outro. Para renovar o de Demetrio hoxe, o maior traballo consiste en atopar un caravel con cheiro a rancio.

Eu son un fanático da verbena co limón ou a herba, Lippia o tríptico. Non é un fanático, é un fastidioso! No séquito dos cheiros, tamén o favorito. De feito, só ten un pouco e dous: un da florecilla ciruñesa, fino e sutil. O outro é o da folla, cun cheiro intenso e forte que lembra aos cítricos cando se frega a folla, o zidra, o limón e outros. Cheiro de longa vida: polo desecado da folla, mesmo co tempo, basta con tomala na man e rompela para renovar o cheiro. Noutros tempos, cando os perfumes eran cousa afastada, nun recuncho algo máis grande que o abrigo do vestido aniñábase a verbena limonada na canle do peito. Danzaban e fregábanse os peitos, apertaban as follas e levantaban o perfume. A través do nariz cara arriba, cara ao cerebro. Ao ceo da cabeza. Non coñezo a un home ou muller que non lle guste este cheiro... Na esquina sueste da casa, no recuncho máis acolledor, vive un fermoso exemplar, un amigo...