Denis vive co seu avó no monte, moi lonxe do pobo e da escola, e por iso non aprendeu a ler nin a escribir. En busca dunha solución a este problema convidan á curmá de Denis a pasar as vacacións de Nadal con eles na borda da montaña, e así lle poden ensinar a ler e escribir.Este

libro de Kazabon é o relato desas vacacións, como chegou Edurne, como empezou a coñecer os arredores coa axuda de Denis, como aprendeu a nena a ler o ceo: “mañá vermella, choiva vespertina” (páxina 45); marcas terrestres: “ves estas marcas terrestres? Todas estas terras vermellas, pola noite, os xabarís en busca de comida, son infestadas co fuciño” (páxina 30), lendo o comportamento do ganso: “que vén frío. E que mañá, quizais, a neve faga acto de presenza. Os gansos son moi rápidos, e cando senten as cóxegas do frío invernal por detrás, foxen en busca dun tempo mellor” (páxina 23).Co paso dos
días, o lector irá coñecendo mellor a vida na montaña, a relación entre Edurne e Denis, e tamén coñecerá mellor a natureza, pero tamén o sentimento que está a xurdir entre os nenos e nenas, máis forte que a amizade.

Antton Kazabon ofrécenos unha obra de sucesos, aventuras, moi fácil na súa estrutura (explica as cousas que ocorren todos os días nunha orde cronolóxica) e sinxela na súa escritura, transmitindo moita información a través das conversacións (o que achega, entre outras cousas, lixeireza ao texto, facilita a lectura facéndoo máis viva). Pero nesa simplicidad hai máis dunha mensaxe; da amizade, da ecoloxía, do coñecemento da natureza… Tamén da cultura. Edurne ten que ensinar a Denis a ler letras, a escribir letras, pero o propio Edurne aprende a ler moito máis co ensino de Denis. E de cultura, de ser consciente, hai unha reflexión bastante bonita nunha entrevista entre Edurne e Denis:
“–Mañá teremos que empezar, Edurne. Se non aprendo a ler, o meu avó dirame que serei un ignorante toda a miña vida. Eu non teño ganas de facelo, pero… Xa sabes, eu estou a gusto entre follas e follas, pero entre as follas dos libros… Non sei como mas arranxarei.

-Ignorante? Gustaríame que soubese tanto como vostede” (páxinas 41 a 42).Ademais, as imaxes de Jokin Larrea, as imaxes en branco e negro que reflicten a situación e as ilustracións que encaixan co ton do libro, axudan a esta
lectura amena e amena.