Aquí o ex taxista de Mungia!
E un mariñeiro por diante! Cada persoa, ao nacer no mundo, ten un camiño marcado. Como podería chegar a un sitio onde eu non chegara?
Unha ruta marcada? Xa que case o meteron no cárcere!
Detívenme á porta. Ao ver que non había cans pequenos, algúns deixaron o proxecto orfo, e eu quedeime alí, como un náufrago, sen outro propósito que o de flotar ata que viñese alguén a salvarme.
“Vendendo, vendendo, caramelos dun can pequeno...”.
Non estou nin estaba obrigado a vender o proxecto continuamente, pero lévoo dentro. Si queres ser multimillonario estás en balde, pero, sabes a alegría de chegar aos Pireneos e ver aos nosos afeccionados boca abaixo a medio camiño?
A emoción farame chorar...
Estou xubilado do meu posto de traballo e fago o que fago sen soldo. Este proxecto é o meu fillo e non cedereino a ninguén mentres teña saúde.
A quen compete non vincular o ciclismo coa dopaxe?
Somos moi débiles e pisámonos para afogarnos. Por que non fan pasar tantos controis noutros deportes como no noso? O ciclismo salvarase cando se denuncie o que hai noutros deportes.
Vaia, vaia!
Neste momento non temos credibilidade e non somos capaces de unirnos. A nosa terra está ben abonada, pero os grandes intereses e negocios doutros o estragan todo. Algúns non queren unha carreira de ciclismo.
Xa sabe vostede, peces grandes libres e madeiras para os pequenos!
Por que se impón a quen deu positivo unha sanción de dous anos e non de seis meses? Un castigo, un castigo, un castigo, un castigo, e mentres tanto non nos damos conta da cantidade de deportistas que acabaron en sátira metidos no mundo das drogas.
É o espello desta sociedade, compadre.
Como sociedade tamén levamos tempo sen rumbo. O que vai sen rumbo non corre perigo de perder, pero o que non pode perder, está perdido.
Vostede, en 2009, pensou que o Ibarretxe marcaría o rumbo, pero...
Estou a pagar por Ibarretxe, pero se tivese que volver facelo, volveríao a facer. Iso si, eu apoiei a Juan José Ibarretxe Markuartu, porque a política a min tamén...
O vendedor debe saber calar...
Para min non teño que conseguir nada, teño resolta a miña vida, e si teño as cousas claras, por que non dicilas? Iso si, sempre sen mirar á cara nin ao carón.
Euskal Herriko Laborantza Ganberak hogei urte bete ditu. 2005ean sorturik, bataila anitzetatik pasa da Ainiza-Monjoloseko erakundea. Epaiketak, sustengu kanpainak edota Lurramaren sortzea, gorabehera ainitz izan ditu hogei urtez. Asteburu honetan, urteroko besta antolatuko dute... [+]
Hai unhas semanas, na rúa Deputación, no centro de Vitoria-Gasteiz, dous homes arroxaron a unha persoa sen fogar desde o pequeno rellano da escaleira que daba ao exterior do local onde durmía. Non só o derrubaron, senón que inmediatamente colocaron ante a lonxa unha varanda... [+]
