O ÉXITO ante a sociedade require uns mínimos principios: ter unhas ideas, unha organización mínima e, evidentemente, o apoio de moitos cidadáns ou, polo menos, a comprensión. O tres están inmersos no movemento do M15 que se desenvolveu en España e por iso, a pesar das dificultades e os problemas, está a ter éxito. Por agora, polo menos. Pero non queda moito: é asembleario, pode ser manexado polo poder –é violento… ou demasiado pacífico–, innato como inxenuo, non é realista, demasiado utópico, está fóra do sistema, demasiado atomizado… Todo iso e máis pode ser das súas debilidades, sen dúbida, pero en moitas desas características tamén son os seus focos de forza.

Das nosas terras non é o máis común, pero esta vez a á trae frescura. Maio de 2011 trouxo o frescor ao Sur, e o enfado, a indignación, o asombro… todo iso si, e sobre todo polo movemento do non enfadados. Pero tamén por iso. E o que pasa é que quen se reúnen no Arriaga ou na Praza do Castelo non están enfadados porque Arnaldo Otegi está no cárcere, pola situación do eúscaro ou pola situación das centrais de Fukushima e Garoña… Ou quizais si, alguén sabe, pero o que os reúne non é iso: están enfadados porque non teñen traballo, ou porque non o van a ter, enfadados coas autoridades que están…O

DÍA 17 estiven uns 20 minutos na Asemblea de Enfadados da Praza do Castelo de Pamplona. “Os políticos tamén o fan coa mellor vontade, iso si coa súa lóxica, eles non son os nosos inimigos”, dicía un mozo, pero non provocou xiros de mans ou algúns deles, porque apenas hai participación que non se aplauda. A próxima vez outro mozo explicou con todo detalle e calidade como se está pelexando na súa empresa para negociar o convenio laboral, e iso unido ao Pacto do Euro. Pódese escoitar de todo o que hai neste tipo de asembleas multitudinarias, desde o máis ridículo até o máis elevado.

E eses mozos e non tan novos que saíron á rúa sen medo e con ilusión, teñen motivos para sentirse orgullosos da súa curta vida de protesta… porque, sen facer nada máis, pegaron unha puñada na mesa da democracia formal e absolutamente deficitaria de hoxe e tocaron como tocaron. Pero todo apunta a que isto irá a máis, entre outras cousas porque a crise aínda seguirá sacudindo moito, entre outras cousas porque, probablemente, nunca volveremos á situación económica de 2007.

Até onde pode chegar leste do M15? Quen sabe, ou quizá o sospeitemos, anunciareille que quedará entre a revolución e a reforma, como fan os máis algareiro. Como case todos os movementos que desde 1917 quixeron cambiar de raíz a sociedade en Europa. Neste mundo os cambios reais están caros, para os vascos, para os gregos, para os exipcios e tamén para os mozos de Sol de Madrid.Estes

mozos e non tan novos teñen tamén motivos para andar con orgullo e coidado: desde o movemento ao parlamento, os demócratas máis honestos pediranlles o camiño; e a verdadeira revolución, os máis radicais. Desde dentro tamén terán que adiviñar onde está o respecto e o desprezo dos cidadáns: O Parlamento de Barcelona atopábase moi á marxe deste recoñecemento da opinión pública. Fundamentalmente, polo de sempre: pola súa variedade, pola necesidade de acertar en pouco tempo e inevitablemente -con todos os ollos encima del- e porque quen queira, no canto de ver o bosque, sempre ve a árbore.

E, con todo, sempre quedan misterios que até á ciencia resúltanlle inexplicables. Por exemplo: O Diario de Navarra ofreceu un espazo amplo e un tratamento axeitado á manifestación do pasado domingo en Pamplona, cando a conferencia de clausura da Praza do Castelo estivo primeiro en eúscaro e nela publicáronse lemas en eúscaro. E, con todo, sempre queda a posibilidade de esperanzas e alianzas para tantos outros.